Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;
Παλιά στην πατρίδα μου, στα Φάρασα, έλεγαν: «Αν έχης καμμιά δουλειά, μην την αφήνης για αύριο. Αν έχης καλό φαγητό, ασ’ το για αύριο, μήπως έρθη κανένας μουσαφίρης».
Τώρα σκέφτονται: «Να αφήσουμε την δουλειά, μήπως έρθη κανείς αύριο και μας βοηθήση. Το καλό φαγητό, ας το φάμε εμείς απόψε!».
Οι περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται.
Οι θλίψεις και ο πόνος είναι δύο έννοιες που εμπεριέχουν μία κατάσταση στην οποία περιέρχεται και την οποία περιδιαβαίνει ο άνθρωπος από τη στιγμή της πτώσης και της αποχώρησής του από τον Παράδεισο. Έννοιες συνυφασμένες με το κακό και την εισβολή του στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χωρίζουν το κακό σε ηθικό και φυσικό και θεωρούν πως το δεύτερο είναι απόρροια του πρώτου και απόρροια και των δύο, ο πόνος και οι θλίψεις.
Δεν φεύγει η θλίψη αγαπημένε άνθρωπε. Αυτή η ζωή θα έχει πάντα θλίψη , πάντα ένα δάκρυ θα κυλάει.
Είναι η θλίψη από την απώλεια του ουρανού. Να δεχτούμε την θλίψη και να την μεταμορφώσουμε σε προσδοκία παραδείσου.
Πίσω ἀπό τόν ἀνθρώπινο πόνο, τήν πικρή δοκιμασία, τήν κουραστική στενοχώρια καί τή φοβερή θλίψη κρύβεται τό φιλόστοργο μάτι τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀφύπνιση ἀπό τή ζωή τῆς ὕλης, τῆς ἡδονῆς, τῆς καλοπέρασης καί τοῦ ἀτομισμοῦ θά φέρει τόν ἄνθρωπο στήν πνευματική ἐνατένιση, τήν ὀρθή ὅραση, τήν ἐγνωσμένη μελέτη, στήν ἀπομάκρυνση τοῦ θολοῦ ἄγχους.
Σεβάσμιος ἱερωμένος βρέθηκε, πρίν λίγες ἡμέρες, σέ Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μας γιά νά ὑποβληθεῖ σέ σειρά ἐξετάσεων.
Ἡ συμπεριφορά τοῦ προσωπικοῦ ὑποδειγματική. Ἡ εὐγένεια πηγαία. Ἐντυπωσίασαν τόν καλό λευίτη. Τόν συγκίνησαν.
Περισσότερο, ὅμως, τόν ἐξέπληξε ὁ νοσοκόμος πού τοῦ πῆρε αἷμα. Σοβαρός, προσεκτικός ὑπέρ τό δέον, συμπεριφερόταν σχεδόν μέ εὐλάβεια.
Όταν ο άνθρωπος πονάει για το συνάνθρωπό του, ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται, γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη που έχει, συγγενεύει μαζί Του και του δίνει θεία παρηγοριά. Αλλιώς δε θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο για το συνάνθρωπό του.
Ο θάνατος του Σμηναγού Γεώργιου Μπαλταδώρου ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν. Μνήμες που πονούν περισσότερο από όλους τις οικογένειες των πεσόντων ηρώων. Γιατίτην κοινωνία μπορεί να είναι Αθάνατοι για τις οικογένειες τους όμως δεν απώλεσαν ποτέ τη θνητή τους ψυχή... Μία από αυτές τις μνήμες που ξύπνησε αυτές τις μέρες είναι το δυστύχημα του Νίκου Σιαλμά που πετούσε με ένα Mirage F-1.
Η μάχη του Σιαλμά
