Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.
Τί φταίει, Γέροντα, και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
Τί φταίει, Γέροντα, και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
Τί φταίει, Γέροντα, και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
του Αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου
Λιγοστεύουν οι λύπες όταν τις μοιράζεσαι;
Μήπως τα αλμυρά δάκρυα γίνονται γλυκά, όταν τα ανακατεύεις με τα δάκρυα του άλλου; Ποιος ξέρει;
Πάντως όλοι μας το κάνουμε.
Μαλακώνει η καρδιά όταν μοιράζεται την λύπη της με κάποιον άλλο.
Ανάβει μέσα της ξανά η ελπίδα.
Γέροντα, πως είναι η κόλαση;
– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει: Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».
Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε κάποτε να φτάσουμε στον Θεό.
Όλοι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο.
Βλέποντας ο γέροντας την υπερβολική προθυμία του δόκιμου Χαράλαμπου, μια μέρα τον προσκαλεί ιδιαιτέρως και του λέει:
– Εκεί πάνω σε κείνα τα βράχια που βλέπεις, έχει μια μικρή σπηλιά. Σε διαβεβαιώ ότι είναι παράδεισος. Λοιπόν, θα σκαρφαλώσεις να πας εκεί και θα μείνεις μέχρι να σε φωνάξω. Εντάξει;
– Να’ναι ευλογημένο γέροντα.
«Βάζω, λέει ο Χαράλαμπος, μετάνοια και αμέσως σκαρφαλώνω στα βράχια.
Διήγηση του ιερομονάχου π. Βαρνάβα, της σκήτης της Όπτινας στην Ρωσία, για τον τούρκο αξιωματικό που έγινε χριστιανός και αργότερα μοναχός στη σκήτη με το όνομα π. Νικόλαος (1820-1983) στον συγγραφέα Σέργιο Νείλο.
Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: Διηγείται ο Γέροντας. Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;