Δεν θυμάμαι μέρα να μην έχει παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές φορές και τότε νιώθω άσχημα, και έτσι μπορώ να καταλάβω πόσο άσχημα ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι απαρηγόρητοι, γιατί είναι απομακρυσμένοι από τον Θεό. Όσο απομακρύνεται κανείς από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Μπορεί να μην έχει κανείς τίποτα, άμα έχει τον Θεό, δεν θέλει τίποτε! Αυτό είναι!
Αντιθέτως, το να πας στην Κόλαση θέλει έξοδα και πολύ προσπάθεια.
Πρέπει να αφιερώσεις κόπους, ξενύχτια, ταλαιπωρίες, λεφτά για αμαρτίες, να ξαγρυπνάς σε άσωτείες και από πάνω να υποφέρεις μία ζωή από απελπισία, φόβο, ενοχές και άγχος, πού θα σε γεμίζει ή αμαρτία.
Ενώ για να πας στον Παράδεισο απλώς μία εξομολόγηση να κάνεις, ένα «ήμαρτον» να πεις κάτω από το πετραχήλι,του ιερέως, βγάζεις αμέσως και δωρεάν εισιτήριο πρώτη θέση για την ουράνια βασιλεία.
[Διηγείται ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης] Τα χρόνια μετά τον πόλεμο ήταν πολύ δύσκολα κι οι άνθρωποι αγωνίζονταν, για να ζήσουν. Εγώ, όπως σας είπα, την εποχή εκείνη ήμουν στην Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά θυμάμαι απ’ τα χρόνια εκείνα. Ακούστε ένα απ’ αυτά.
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη.
Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις, βάλε με σε μια ακρούλα».
«Άμα πεθάνει κανείς… άμα κλείσει, τα μάτια του… πάει… όλα τελείωσαν. Ποιός γύρισε από τον άλλο κόσμο να μας πει, αν είναι τίποτε;… Δε βαριέσαι… Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση,.Λόγια γνωστά. Χιλιοειπωμένα. «Τροπάριο»! Τα λένε συνεχώς πολλοί. Με… πολλή σοβαρότητα. Με την πεποίθηση ότι είναι μία σοφή διαπίστωση· με τετραγωνική λογική! Αλλά δεν είναι. Είναι φτηνές ανοησίες· αφέλειες· απερισκεψίες· επιπόλαια λόγια.Θέλετε να το διαπιστώσετε; Ρωτήστε τους! Όχι πολλά πράγματα.
– Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.
– Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε:
«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.
Μου έλεγε ένας φωτισμένος και διακριτικός γέροντας:
Στον Παράδεισο θα συναντήσεις τριών ειδών λουλούδια (ψυχές): α) λουλούδια που είναι εντελώς ανοιχτά και ευωδιάζουν πάρα πολύ β) λουλούδια που είναι μέχρι την μέση ανοιχτά και έχουν μια μέτρια ευωδία και γ) λουλούδια κλειστά που δεν ευωδιάζουν.
Τα τελείως ανοιχτά λουλούδια είναι οι ψυχές των Αγίων που πέθαναν απαθής και Ορθοδοξότατοι, με άγια έργα και μεγάλη άσκηση.
Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;
– Είναι ένα ευλογημένο μέρος, χαρούμενο, έχει ποτάμια με νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θα χαίρεσαι εκεί, δεν θα κλαις, δεν θα πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι φύλαξαν εδώ τη ζωή τους στην καθαρότητα.
Καί τί είναι ή Χάρις του Θεού;
Μου έλεγε ένας φωτισμένος και διακριτικός γέροντας:
Στον Παράδεισο θα συναντήσεις τριών ειδών λουλούδια (ψυχές): α) λουλούδια που είναι εντελώς ανοιχτά και ευωδιάζουν πάρα πολύ β) λουλούδια που είναι μέχρι την μέση ανοιχτά και έχουν μια μέτρια ευωδία και γ) λουλούδια κλειστά που δεν ευωδιάζουν.
Τα τελείως ανοιχτά λουλούδια είναι οι ψυχές των Αγίων που πέθαναν απαθής και Ορθοδοξότατοι, με άγια έργα και μεγάλη άσκηση.
Η ορθόδοξη Θεία Λειτουργία δεν είναι τίποτα άλλο από μία πρόβα για το πως οι σεσωσμένοι θα “περάσουν” στον Παράδεισο και το πως θα "ζουν" στην αιωνιότητα.
Κάθε τμήμα του Όρθρου αλλά και της Θείας Λειτουργίας είναι βιωματικό.
Ξεκινώντας από τον Όρθρο, ο πιστός κάνει μιάν αρχική πρόβα για το πως θα παρουσιαστεί μπροστά στον Δικαιοκρίτη Χριστό. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο σημαντική στιγμή του Όρθρου.
