“Eάν θέλης, τι ποτε λαβείν και χρείαν αυτού έχης, μη γογγύσης κατά του αδελφού σου, ότι διατί ουκ ενόησε δούναι μοι αυτό αφ’ εαυτού, αλλ’ ειπέ εν παρρησία, μετά απλότητος, ποίησον αγάπην, δος μοι τόδε, ότι χρείαν έχω”.
Κάθε ημέρα στην εκκλησία ζητάμε τις πρεσβείες των αγίων.
Αυτές οι πρεσβείες είναι ολόκληρη δύναμις, ολόκληρος κόσμος που βγαίνει από τους αγίους και από τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Αλλά οι άγιοι δεν μεσιτεύουν απλώς.
Από τις Διδαχές του Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
«Ἔχετε παρατηρήσει ποιοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἀγαπητοὶ καὶ περιζήτητοι; Ὅσοι διακονοῦν, ὅσοι εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἤρεμοι καὶ πρόθυμοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου, τὴν ἐπιθυμία του, τὴν σκέψη, τὴν ἐνέργειά του, τὸ ἁμάρτημά του, τὸ πάθος του, τὴν εὐγένειά του, τὴν ἀγένειά του, ποὺ ἡ εὐαισθησία τοὺς εἶναι στραμμένη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.
Όταν βλέπη κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν, όταν βλέπη τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του...
τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν βλέπη πόσες φορές μετενόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.
Η Θεία Λειτουργία είναι ένας αρραβώνας με τον Χριστόν, ένας γάμος. Μας βάζει εις την Βασιλείαν Του. Ύστερα θα βγούμε πάλι, θα πάμε στο σπίτι μας με τα πάθη μας, με τις αμαρτίες μας, με τις μιζέριες μας. Δεν έχει σημασίαν! Θα πάμε πάλι στην Λειτουργία, θα αρπάξωμε πάλι τον Χριστόν, θα μας θεώση ξανά. Και έτσι με συνεχή αγώνα, με συνεχή πορεία, μπροστά ο Ιερεύς, πίσω εμείς, θα φθάσωμε εις την Βασιλείαν των Ουρανών.
Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.
Όταν λέμε "ἥμαρτον, Κύριε" ή "ἡμαρτήσαμεν, ἠνομήσαμεν", τι εννοούμε; Ότι αποτύχαμε, αστοχήσαμε, εχάσαμε τον στόχο, τον Θεό, απωλέσαμε την κοινωνία με τον Θεό. Πέσαμε έξω, σαν τα καράβια που χιλιοτσακίστηκαν από τα κύματα της θάλασσας και διασκορπίστηκαν τα συντρἰμμια τους άλλα στους αφρούς των υδάτων επιπλέοντα και άλλα στο βάθος της αβύσσου χαμένα. Βγήκαμε έξω από τον εαυτό μας, διαλυθήκαμε ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.
Οι διά Χριστόν σαλοί είχαν προβλήματα, όπως έχουμε όλοι μας, αλλά αντιστέκονταν στα προβλήματά τους, δεν ήθελαν να λυτρωθούν από τα κληρονομικά και ψυχικά τους τραύματα. Τους ενδιέφερε να τα κάνουν σκαλοπάτια, για να πάμε στον ουρανό. Και το πετύχαιναν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να γίνει άγιος. Δεν γινόμαστε όμως, επειδή δεν θέλουμε να δεχθούμε αυτό που είμαστε. Θέλουμε να κρύβουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε κάτι άλλο. Η σαλότητα είναι φυσική κατάσταση αυτών των ανθρώπων.
Οι διά Χριστόν σαλοί είχαν προβλήματα, όπως έχουμε όλοι μας, αλλά αντιστέκονταν στα προβλήματά τους, δεν ήθελαν να λυτρωθούν από τα κληρονομικά και ψυχικά τους τραύματα. Τους ενδιέφερε να τα κάνουν σκαλοπάτια, για να πάμε στον ουρανό. Και το πετύχαιναν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να γίνει άγιος. Δεν γινόμαστε όμως, επειδή δεν θέλουμε να δεχθούμε αυτό που είμαστε. Θέλουμε να κρύβουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε κάτι άλλο.
Αδοκίμαστος, απείραστος άνθρωπος είναι σαν ένα καραβάκι που δεν ξέρεις ακόμη αν μπορεί να πλεύσει. Ας μην έχουμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, εφόσον δεν είμαστε δοκιμασμένοι. Θα δοκιμαστούμε με πειρασμούς από τους συντρόφους μας, από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, από την σκληρότητα της ζωής και από την μοχθηρία των ανθρώπων.
