Το δημοτικό τραγούδι είναι η ποιητική και μουσική έκφραση της λαϊκής ψυχής των Ελλήνων διαμέσου των αιώνων. Είναι το καταστάλαγμα της λαϊκής ευαισθησίας, που μέσα από τον ποιητικό και μουσικό λόγο εκφράζει μεγάλα και μικρά συναισθήματα, ανθρώπινες καταστάσεις, περιστατικά και γεγονότα που συγκινούν και αγγίζουν τον απλό λαό, όλα βγαλμένα από την ίδια τη ζωή.
Βρίσκονται στο πιο μακρινό άκρο της βορειοδυτικής Ευρώπης, σε ένα νησί όπου οι καιρικές συνθήκες δεν θυμίζουν καθόλου εκείνες της Μεσογείου, καθώς οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές καθόλη τη διάρκεια του χρόνου: στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Τους ίδιους, όμως, τους χαρακτηρίζουν «μεσογειακό λαό του Βορρά», καθώς παρά το γεγονός ότι έμαθαν να ζουν στη βροχή και το κρύο, οι Ιρλανδοί είναι άνθρωποι που αγαπούν τον ήλιο, τη ζέστη, το τραγούδι, όπως και την μπύρα.
Σχεδόν επί μια δεκαετία, από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, κάθε άνοιξη 24 φοιτητές και μεταπτυχιακοί του πανεπιστήμιου της Ιντιάνα χωρίζονται σε ομάδες και μελετούν το πολιτικό, πολιτισμικό, νομικό και οικονομικό πλαίσιο της Ελλάδας, μαθαίνουν για την κουλτούρα της χώρας, παρατηρούν τις συνήθειες των Ελλήνων και ζουν την καθημερινότητά τους για δέκα μέρες, αλλά κυρίως δίνουν λύσεις και επαγγελματικές συμβουλές σε Έλληνες επιχειρηματίες που θέλουν να κάνουν άνοιγμα στην ξένη αγορά.
Η ιστορία που κουβαλάς στην πλάτη σου αλήθεια δεν είναι μικρή. Τι κι αν προσπάθησαν να σου την πάρουν, τι κι αν προσπαθούν να σε κάνουν να την ξεχάσεις. Σ’ αυτό τον τόπο τίποτα δεν χαρίστηκε και πάντοτε με αίμα και περηφάνια οι φρουροί των οστών το προγόνων μας θυσιάστηκαν για τα όσια και ιερά της πατρίδος μας.
Όταν οι Κινέζοι πρωτοάκουσαν τη λέξη «Hellas», επεχείρησαν να την αποδώσουν στη γλώσσα τους.
Για να τη γράψουν, χρησιμοποίησαν δύο ιδεογράμματα (希臘) τα οποία επέλεξαν με
βάση την προφορά.
Δηλαδή πήραν ένα ιδεόγραμμα που προφέρεται «σι», άλλο ένα που προφέρεται «λα», τα ένωσαν για να φτιάξουν τη λέξη «Σι-Λα» με την οποία προσδιορίζουν την Ελλάδα.
Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.
