Κόσμε, γλέντα, διασκέδαζε, ὀργίαζε, μοίχευε, μάζευε λεπτά. Ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, Ἰοῦδαι τῆς ἀνθρωπότητος, κτίζετε κατοικίες, πολυκατοικίες καὶ διαμερίσματα· ἀγοράζετε αὐτοκίνητα, κόττερα καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλετε. Μαζεύετε λοιπόν, γλεντᾶτε καὶ διασκεδάζετε· ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας κρέμεται ἡ σπάθη τοῦ Δαμοκλέους. Ἀπὸ μία κλωστὴ κρέμεται ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου· καὶ ἐὰν αὐτὴ κοπῇ, οὐαί τῷ κόσμῳ.
Ξυπνᾶτε
Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί κατακαίονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
– Παππού, βοήθησέ με.
– Mωρὲ πολὺ τρομαγμένος φαίνεσαι. Τί ἔχεις, παιδί μου;
– Ἒ, νὰ Γέροντα. Ὁ πειρασμὸς δὲν μὲ ἀφήνει ἥσυχο. Καὶ στὸν ὕπνο, ἀλλὰ καὶ φανερὰ ξύπνιο μὲ πολεμᾶ.
Στὸν ὕπνο φωνές, ἀπειλές. Στὴν ἀγρυπνία τὸ ἴδιο. Μόλις ἀρχίσω τὸν κανόνα μου χτυπᾶ τὴν πόρτα, ἀκούω ἄγριες φωνές, ἀπειλές. Ἀπὸ τὸν φόβο μου τρέμω σὰν ψάρι. Ποῦ νὰ πάω νὰ γλυτώσω!
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
πνεύμα αργίας, περιεργίας,
φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοί δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
υπομονής, και αγάπης χάρισε μοί τω σω δούλω.
Ναί Κύριε Βασιλεύ,
δώρησαι μοί του οράν τα εμά πταίσματα,
και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου
ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Ποίημα Εφραίμ του Σύρου
Όποιος πέφτει στην αμαρτία για δεύτερη φορά, με την ελπίδα της κατοπινής μετάνοιας, αυτός πορεύεται με πανουργία ενώπιον του Θεού.
Τον άνθρωπο αυτόν τον βρίσκει απροσδόκητα ο θάνατος. Κι έτσι δεν φτάνει στον καιρό πού, σύμφωνα με την ελπίδα του, θα μετανοούσε.
Ένας αδελφός έκανε συνεχώς αυτή την προσευχή στο Θεό:
– Κύριε, δεν έχω φόβο Θεού!
