Πολλά ερωτήματα πλανώνται διάσπαρτα στης ζωής το μονοπάτι. Όσο πιο πολύ προχωράμε και αφήνουμε πίσω μας ώρες και μέρες σε τούτη δω την εξορία τόσες περισσότερες ερωτήσεις πιάνουμε να κάνουμε στον εαυτό μας…
Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό.
Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα.
Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.
Καθώς ο άνδρας ανέβαινε, γλίστρησε λίγο πριν την κορυφή του βουνού και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο που έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.
Γιατί, Θεέ μου, να υπάρχουν στιγμές που στεκόμαστε μπροστά σε ένα απέραντο κενό, σε ένα μεγάλο δίλημμα για την ζωή μας;
Γιατί, Θεέ μου, να υπάρχουν στιγμές που μετά την πτώση μας να νιώθουμε την δική Σου Ευσπλαχνία και αγάπη να πλημμυρίζει την καρδιά μας, να αρπάζει κάθε κακό και απαισιόδοξο, αντικαθιστώντας το με την γαλήνη Σου;
Γιατί, Θεέ μου, η καρδιά μας να ταλαντεύεται στους δυο αυτούς πόλους, τον χαοτικό και την όμορφη αγκαλιά που μας ανοίγεις;
Είπαν πως ο Χριστιανισμός κάνει τον άνθρωπο κατηφή και μελαγχολικό. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και τα δάκρυα που χύνει εξ αιτίας της φυγαδεύει την χαρά από την ψυχή του. Έτσι είπαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Παραπονιέσαι πως οι άνθρωποι έγιναν κακοί. Πουθενά δεν συναντάς καλό άνθρωπο. Και παραξενεύεσαι, γιατί ο Θεός υπομένει τέτοιο κόσμο και δεν τον τελειώνει πια. Θα ξαφνιαστείς όταν ακούσεις, ότι το ίδιο παράπονο άκουσα από ένα γείτονά σου από την ίδια πόλη.
Μίλησα χθες μ’ ένα φίλο που ΄ναι μοναχός και πριν απ’ αυτό ως λαϊκός ήταν χρήστης ναρκωτικών. Πήγε απεξάρτηση κι έπειτα έβαλε το σχήμα. Τις μεγάλες μέρες κοιτάω να τα λέμε γιατί όλο και κάτι φωτισμένο έχει να πει.
Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
To πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με το Θεό.
Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να μιλάς στο Θεό ποιος δεν το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή κανείς δεν το μπορεί.
Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη
Ανάμεσα στις διακόσιες υπέροχες γλυκοτόνιστες και χιλιοτραγουδημένες θρησκευτικές καντάτες του τιτάνα της μουσικής, Ιωάννη Σεβαστιανού Μπάχ, είναι και η γλυκύτατη, μελωδικότατη και πολύ αγαπημένη καντάτα, με το χορωδιακό ύμνο: «Ιησού, η χαρά του ανθρώπου«. Εκφράζει όλα τα θεία και τρυφερά συναισθήματα αγάπης στον Κύριο Ιησού και Σωτήρα Χριστό, αλλά και την αγάπη και τη χαρά που μεταδίδει ο Χριστός στον άνθρωπο.
Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!
Τι θα γίνει αύριο;
Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;
Τι θα κάνουμε;
“Τι τέξεται η επιούσα”;
Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον;
Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.
Ως γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί, μία δωρεά του Θεού, η οποία είναι μοναδική στον άνθρωπο, είναι το προνόμιο και το δικαίωμα της προσευχής. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου».
