Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
«Μην ακούς τους άλλους, εσύ προσπάθησε να ζήσεις την ζωή», είπα σε ένα νεαρό παιδί το οποίο με κοίταξε γεμάτο έκπληξη. «Πάτερ, αυτό που μου προτείνεται δεν είναι και πολύ πνευματικό…» μου είπε. «Γιατί το λες αυτό»;απάντησα. Ο νέος με κοίταξε με απορία και μου είπε: «Όταν λέτε να ζήσω την ζωή, είναι σαν να μου λέτε να την γλεντήσω. Αυτό δεν εννοείται»;
Του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου
Διψά η ψυχή μου τον Κύριον και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν. Πως να μη Σε ζητώ, Συ πρώτος με εζήτησες και έδωκας εις εμέ να γευθώ, της γλυκύτητος του Πνεύματός Σου του Αγίου και η ψυχή μου Σε ηγάπησε έως τέλους!
Τον πρώτον χρόνον της ζωής μου εις το Μοναστήριον, η ψυχή μου εγνώρισε τον Κύριον και τούτον έμαθον από το Άγιον Πνεύμα, ότι πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος!
Τα σπάργανα του Χριστού είναι οι φασκιές, δηλαδή οι μακριές και φαρδιές υφασμάτινες ταινίες, με τις οποίες τύλιγαν παλιά τα μωρά. Το έθιμο της σπαργάνωσης των νεογέννητων είναι πολύ παλιό, διήρκεσε επί χιλιετηρίδες και μόλις πρόσφατα σταμάτησε στην Ευρώπη (ίσως εδώ και σαράντα, πενήντα χρόνια).
Σύμφωνα με μια παράδοση, τα σπάργανα του Χριστού είχαν διασωθεί στα Ιεροσόλυμα και μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη από την Αγία Ευδοκία, σύζυγο του αυτοκράτορα Θεοδόσιου Β'.
Γνωρίζετε όλοι σας, πόση αξία έχει για την πραγμάτωσι του αγιασμού μας και της σωτηρίας μας η εσωτερική καθαρότης, η καθαρότης της καρδίας. Ο Κύριος μας, Ιησούς Χριστός, με την διδαχή Του εφανέρωσε στους μαθητάς Του και δι’ αυτών σε όλο τον κόσμον όλων των αιώνων, την ανάγκη της διατηρήσεως της καθαρότητος του έσω ανθρώπου από τους λογισμούς και τις επιθυμίες.
Σκέφτηκες ποτέ πως οτιδήποτε εγγίζει εσένα, παρόμοια εγγίζει κι Εμένα; Διότι «ο απτόμενος υμών ως απτόμενος της κόρης του οφθαλμού αυτού» (Ζαχ. 2, 8), δηλαδή όποιος εγγίζει εσένα, εγγίζει την κόρη του οφθαλμού Μου.
Εσύ στους οφθαλμούς μου είσαι ακριβός και πολύτιμος και Εγώ σε αγάπησα πολύ. Γι’ αυτό για Μένα αποτελεί ιδιαίτερη χαρά να σε παιδαγωγήσω.
Λίγο αργότερα από την εποχή του μεγάλου Κωνσταντίνου, ένας σπουδαίος άνθρωπος, ξεκίνησε από την Ρώμη και πήγε στη Βηθλεέμ. Έφτιαξε εκεί το κατάλυμά του και ζούσε δίπλα στο σπήλαιο που γεννήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Πρόκειται για τον περίφημο άγιο, τον σοφό άγιο Ιερώνυμο, αυτόν που μετέφρασε στα λατινικά όλη την Αγία Γραφή και έγραψε πολλά θαυμάσια βιβλία, όλα για την δόξα του Χριστού και για την σωτηρία των ανθρώπων.
Του Αγιορείτου Μοναχού Μωυσή
Η εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεοΐδρυτη οικοδομή. Η εκκλησία δε σώζεται αλλά σώζει όσους θέλουν. Δεν κάνει επίδειξη ισχύος και δυνάμεως. Ανέχεται, υπομένει καλύτερα. Τη διώκουν αλλά δεν διώκει.
Είναι φιλεύσπλαχνη μητέρα και γνωρίζει μόνο να αγαπά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την αξία της γι’ αυτό αδιαφορεί ή και την κτυπά. Η αγκάλη της εκκλησίας έχει αίγλη, θέρμη και εύρος. Μέσα της χωρά και αναπαύει όλους τους μετανοημένους.
Έρχεται για να μείνει. Να μείνει σ’ έναν κόσμο που θα Τον προδώσει και θα συνεχίσει να το προδίδει μέχρι το τέλος. Κι όμως ο Χριστός δεν φεύγει, δεν μας εγκαταλείπει. Αρκείται στην φάτνη Του, αρκείται στον σταυρό Του. Δεν τον πειράζει, δεν οργίζεται, δεν λέγει «γιατί;».
Αγάπη. Να η απάντηση στην αδιαφορία κόσμου, στην αμαρτία του κτίσματος.
Αγάπη. Γι’αυτό ήρθε, γι’ αυτό μένει, γι’αυτό μας σώζει.
Όπως ανακάλυψε ο Ιώβ, ο Θεός μπορεί να μιλήσει μέσα από τον πόνο. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος σε μια ζωή που τελειώνει με το θάνατο και που διαβρώνεται από τα σύμβολα του θανάτου.
Μετά από μια σοβαρή αρρώστια της γυναίκας του κάποιος έγραψε: «Μετά από τρεις δεκαετίες συμπορευθήκαμε με αυτούς που πορεύονται μέσα από τις πεδιάδες του πόνου και ανακαλύψαμε ότι έχουν πολλά σκοτάδια και σκιές. Για πόσο καιρό είχαμε γλυτώσει!».
Την ποιμαντορική Εγκύκλιο για την εορτή των Χριστουγέννων εξέδωσε η Ιερά Μητρόπολη Δράμας. Μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμς κ. Παύλός αναφέρει: » Ὁ Θεός, μετά τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ἀφηρημένη ἰδέα, μήτε φιλοσοφικός στοχασμός ἀλλά μεγάλη πατρική ἀγκαλιά στήν ὁποία χωροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι».
Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενου της Εγκυκλίου:
«Τί θαυμάζεις, Μαριάμ ; Τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί ;
