Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα.
Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά… σκαρφάλωνε σ’ απότομες πλαγιές… Κατέβαινε γκρεμούς… βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλούσε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν.
Ανατριχιαστική ιστορία...
Είμαι η Ευαγγελία Ρωσσίδη, κάτοικος Νίκαιας. Θα ήθελα να σας αναφέρω και εγώ κατωτέρω ένα γεγονός το οποίο μου συνέβη.
Το 2012 είδα ολοζώντανο τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ και την ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ. Ήταν μήνας Φεβρουάριος και έκανε πολύ κρύο. Πήγα να πάρω το κοριτσάκι μου από το σχολείο και επιστρέφοντας συνάντησα τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ και την ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ.
Οι πατέρες που ασκούνται στην Ιερά Καλύβη Αγίου Γεωργίου Νέας Σκήτης έγραψαν:
«…Τον αισθανόμεθα δίπλα μας πάντα να μας περισκέπει, να μας διαφυλάττει, να μας προνοεί και να μας τρέφει. Ουδεμία δυσκολία αντιμετωπίζουμε, διότι, αν και περνούμε κάποτε δυσβάστακτες περιστάσεις, την τελευταία στιγμή προλαμβάνει ο Άγιος και ρύεται παντός κινδύνου και ανάγκης.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές της σχέσης ανάμεσα στο χριστιανισμό και το μουσουλμανισμό είναι το γεγονός ότι, σε περιοχές όπου συνυπήρξαν πληθυσμοί που ανήκαν και στις δυο πνευματικές παραδόσεις, οι μουσουλμάνοι γίνονταν αποδέκτες θαυματουργικών παρεμβάσεων του Χριστού, της Θεοτόκου και διαφόρων χριστιανών αγίων.
Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνο ημερομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κάνει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ’ αυτά είναι το ακόλουθο:
Ενας άνθρωπος από την Θεσσαλονίκη πηγε στην Κωνστάντινούπολη και έκει έπεσε σε μεγάλη ασθένεια, τυφλώθηκε και περπατούσε μέσα στην πόλη σκοντάφτοντας από τόπο σε τόπο και γυρεύοντας γιατρεία.
Ένα συνταρακτικό θαύμα του Αγίου Νικολάου, το οποίο συγκλόνισε τη Σοβιετική Ένωση το 1956. Μάλιστα, η ταινία Το Θαύμα, του Αlexander Proshkin η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεται σε αυτό το γεγονός.
Αρκετά συχνά πιστοί βιώνουν μοναδικές στιγμές που τις χαρακτηρίζουν θαύματα και κάποιοι άλλοι λιγότερο πιστοί, σπεύδουν να τους χλευάσουν χαρακτηρίζοντάς τους γραφικούς. Είναι, όμως, κάποια γεγονότα και κάποιες εμπειρίες, που αδιαμφισβήτητα, η περιγραφή των συμβάντων σου προκαλεί συγκίνηση, δέος και ανατριχίλα και εκείνη την ώρα αναφωνείς «Ναι. Αυτό είναι θαύμα».
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο θείο κήρυγμα του ο πρωτοπρεσβύτερος π.Αθανάσιος Αττάρτ έκανε αναφορά σ’ ένα συγκλονιστικό θαύμα που βίωσε ο ίδιος πριν 15 μέρες, ημέρα Κυριακή στον εν λόγω Ιερό Ναό. Πιο συγκεκριμένα ετόνισε: «Πριν 15 μέρες ήρθαν στον καθ’ ημάς Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης, οι γονείς του μικρού Παναγιώτη (3,5 χρονών) ο οποίος δεν είχε μιλήσει ποτέ!
