Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί ή αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6,47)
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος περιγράφει τοὺς δύο δαιμονισμένους, ποὺ συνάντησε ὁ Χριστὸς στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, μὲ τὶς λέξεις «χαλεποὶ λίαν», δηλαδὴ «πολὺ φοβεροὶ καὶ ἐπικίνδυνοι»· τόσο ἐπικίνδυνοι, ὅπου δὲν μποροῦσε κάποιος νὰ περάσει ἀπὸ τὸ μέρος ὅπου ζοῦσαν.
Ἡ χειρότερη δαιμονοπληξία
Σε καιρούς χαράς τρέμουμε περιμένοντας λύπες και σε καιρούς λύπης προσδοκούμε με ελπίδα τη χαρά· και ξανά λύπη και ξανά χαρά. Αλλά καμιά απ’ αυτές τις προσδοκίες δεν είναι η τελευταία μας.
Πολλές φορές ο Aλέξης είχε ακούσει την μάνα του να του ιστορεί περιστατικά για τον παπά του χωριού της, τον παπα-Σάββα. Tου ‘λεγε για την σεμνή του παρουσία, το τριμμένο του ράσο, το βλέμμα του που ‘χε θαρρείς μια λάμψη άλλη, έξω από τούτο τον κόσμο.
Ο ευλαβής μπορεί να σφίγγεται, αλλά αυτό το σφίξιμο στάζει μέλι στην καρδιά του∙ δεν του κάνει μαρτυρική την ζωή, αλλά τον ευχαριστεί.
Οι κινήσεις του είναι λεπτές, προσεγμένες. Αισθάνεται έντονα την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων.
-Γέροντα, έχουμε τόσα προβλήματα, οικονομικά, οικογενειακά, έλλειψη χρημάτων, ανεργία, γενικά αδιέξοδο. Θα μας πεις: «Κάντε προσευχή»! Εντάξει. Πες μας κάτι πιο πρακτικό, για να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο στην ζωή μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα «νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε». Εκείνη με διόρθωσε: «Όχι», μου είπε, «υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας».
Μην προσπαθείτε με ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις.
