Ο σεβαστός Γέροντας Γεράσιμος o Υμνογράφος ανέφερε ότι είχε δώσει στον πάμφτωχο Καρουλιώτη ασκητή Φιλάρετο διακόσιες δραχμές το έτος 1935 , καθότι ο Φιλάρετος βρέθηκε σε μία μεγάλη ανάγκη: «Τον είχα δει πολύ στενοχωρημένο και του είπα: Μη στενοχωριέσαι, αββά. Πάρε τα χρήματα αυτά. Δεν χρειάζεται να μου τα επιστρέψεις. Κάνε μια προσευχή στον Πανάγαθο Θεό να με ελεήσει».
Ένας Θεός που ποιεί τα πάντα καινά μακαρίζοντας όσους πεινούν και διψούν δικαιοσύνη.
Χάρις, Δόξα και Έλεος: ως αλάτι της γης! Και μια πίστη χαρμόλυπη που γεννά απ΄ την αρχή τους ανθρώπους.
Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στο δρόμο του έναν απλοϊκό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.
– Για που με το καλό; τον ρώτησε.
– Πάω στην εκκλησία,του απάντησε ο χωρικός.
– Και δε μου λές, του λέει ειρωνικά ο σοφός. Μήπως ξέρεις να μου πείς, ο Θεός σου είναι μεγάλος η μικρός;
– Κι από τα δύο.
– Δε γίνεται να είναι και τα δύο!
Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς.
Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.
Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
Μία υπέροχη και συγκινητική προσευχή ελπίδας προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Υπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα του ζώντος Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που δοξάστηκες από τον Υιό σου και Θεό μας με το να κυοφορηθεί από εσένα, ώστε να γίνεις «χώρα του αχωρήτου», δέξου και τη δική μου προσευχή, την απλή και ταπεινή.
Από όσα γνωρίζω, κάθε αμάρτημα έχει τη βαρύτητά του. Αν αναλογισθούμε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε ότι δεν επιτρέπεται να πει κανείς στον αδελφό του «μωρέ», τότε δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να κατατάξουμε τις αμαρτίες σε μικρές και μεγάλες, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι θα λογοδοτήσουμε ενώπιον του Θεού και για κάθε ανώφελο λόγο.
Αυτά τα λέω όχι για να σας κάνω πιο αδιάφορους αλλά για να σας κάνω αγωνιστικότερους. Πολλές φορές σας συμβούλευσα να μην πηγαίνετε στο θέατρο? με άκουσες, αλλά δεν πείστηκες? πήγες στο θέατρο, παράκουσες την συμβουλή μου? μη ντραπής να ξανάρθης και να με ακούσης. Θα μου πης "άκουσα τον λόγο σου, αλλά δεν τον τήρησα? πώς μπορώ να ξανάρθω;".
Τα «γιατί» του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας.
Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδεικτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.
Θά ήθελα σ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια.
Πρέπει να είναι κάποιος σταθερός, αμετακίνητος». Αυτή η φράση του γέροντος Παϊσίου αποκτά τραγική βεβαιότητα στις μέρες της καθολικής παγκοσμιοποίησης, που βιώνουμε όλοι στο πετσί μας.
