Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως… που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού.
Στον απόηχο της μεγάλης συγκέντρωσης στη Θεσσαλονίκη και σε φορτισμένο κλίμα από τις αρνητικές αντιδράσεις των πιστών, αλλά και την απόφαση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (ΙΣΚΕ) να κατέλθουν οι έγγαμοι κληρικοί συντεταγμένα στο συλλαλητήριο της Αθήνας συνεδρίασε το πρωί της Παρασκευής η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) στη Μονή Πετράκη.
Αντ. Τριανταφύλλου
Η σημερινή Τρίτη είναι αφιερωμένη σε τρεις μεγάλους Πατέρες και Ιεράρχες της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του ιερού Χρυσοστόμου και του Γρηγορίου του Θεολόγου.
Την έκφραση αυτή χρησιμοποίησε χτες σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του στο TOP Channel Δυτικής Μακεδονίας ο π. Παύλος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης. Αμέσως διευκρίνισε, ότι εννοεί, όταν κάποιος απελπίζεται από τις δικές του δυνάμεις, τη βοήθεια των ανθρώπων και όσων μπορεί να του προσφέρει αυτός ο κόσμος, τότε στρέφεται στην μόνη αληθινή Ελπίδα της βοήθειας του Θεού.
Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή.
Στην σχέση της με το Θεό και στην πίστη της είχε αναφερθεί πριν από περίπου ένα χρόνο η μεγάλη ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη παραχωρώντας συνέντευξη στο περιοδικό Βημαγκαζίνο, επισημαίνοντας πως τον Θεό τον έχει μέσα της, ενώ θεωρούσε μεγάλο αμάρτημα την φράση «Γιατί Θεέ μου σε μένα».
Το γεγονός της αμφιβολίας για την ανυπαρξία ή την ύπαρξη του Θεού, ανεξάρτητα από την μορφή που έπαιρνε και την ποιότητα που είχε όταν εκφραζόταν από άπιστο ή πιστό, κράτησε και κρατά ζωντανή τη συζήτηση για το ερώτημα της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του Θεού.
Η πιο συνηθισμένη άποψη πάνω στο πολυσύνθετο αυτό πρόβλημα, που ακούγεται συχνά και από τις δύο παρατάξεις είναι η απαίτηση για μια απόδειξη της ύπαρξης του Θεού.
Φθινόπωρο. Αν και νωρίς το απόγευμα, ο ήλιος ήδη μας έχει αποχαιρετίσει.
Το μοναστήρι λουσμένο σε αποχρώσεις του δειλινού μοιάζει σαν ανέκδοτο ποίημα που πρώτη φορά το θωρείς.
Περιδιαβαίνω τους χώρους της άσκησης και της σιωπής. Μου κεντρίζει την προσοχή ένα μισάνοιχτο παράθυρο. Πλησιάζω με δέος...
«Αδύνατα! Αδύνατα είναι τα παραγγέλματα του Θεού», φωνάζουν πολλοί εκ των ανθρώπων στις ημέρες μας. «Η χριστιανική ζωή είναι ακατόρθωτη», προσθέτουν άλλοι. Επειδή συχνά πυκνά ακούεται η παραπάνω ένσταση, γι’ αυτό θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με την αναίρεση αυτής προς εδραίωση της πίστεως των χριστιανών.
Καταρχήν ας δούμε σε ποιους παρουσιάζονται αδύνατα και ακατόθωτα τα παραγγέλματα του Θεού.
Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ήταν τον παλιό καιρό ένα ησυχαστήριο γυναικών. Κάποτε η προεστώσα έστειλε μια νέα μοναχή στην πόλη για υπηρεσία.
Εκείνη από συνεργεία διαβολική έπεσε σε βαρύ σφάλμα. ‘Ύστερα, απελπισμένη από την πτώση της, δε γύρισε αμέσως στο ησυχαστήριο.
