«Χαίρετε. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη σε μένα τον ανάξιο προ ολίγων μηνών. Έχω μεγαλώσει σε άθεη οικογένεια. Από μωρό παιδί έχω διδαχθεί το μίσος προς οποιαδήποτε θρησκεία, είτε αυτή ονομάζεται μουσουλμανισμός, είτε χριστιανισμός κ.τ.λ.
Εθιμο μοναδικό, όσο μοναδικός είναι και ο τόπος, όσο μοναδική είναι και η ιδιότυπη κοινωνία, αρμονική συνύπαρξη ποιμένων και ναυτικών. Τα «ζυμαρένια ανθρωπάκια του Αγίου Αντωνίου». Ή αλλιώς, τα ανθρωπόσχημα τάματα που σημάδεψαν γενιές και γενιές Σφακιανών.
Μια ιστορία που ίσως μας αλλάξει τον τρόπο που αξιολογούμε το πιο είναι σπουδαίο μέρος του σώματός μας.
Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά.
Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα “νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε”.
Εκείνη με διόρθωσε:
Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο, ήταν άριστος μαθητής και ο επιμελητής συνιστούσε στον πατέρα του να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά ο πατέρας φοβόταν μήπως το παιδί του παρασυρθεί, «μήπως γίνει κανένα αλάνι του Πειραιώς» έλεγε χαρακτηριστικά ο πατέρας του και δεν τον έστειλε και τον έπαιρνε μαζί του στην χτιστική, να κουβαλάει πέτρες κ.α.
Κάποτε ήρθε στο κελί του Αγίου Νήφωνα ένας χριστιανός να τον συμβουλευθεί. Μετά τον συνήθη χαιρετισμό, ρώτησε τον Όσιο:
-Σε παρακαλώ, πάτερ, πες μου τί ωφέλεια έχουν αυτοί που μοιράζουν την περιουσία τους στους φτωχούς;
– Δεν άκουσες τί λέει το ευαγγέλιο; του απάντησε εκείνος. Πολλά άκουσα και διάβασα, αλλά θα ήθελα ν’ ακούσω κάτι και από το στόμα σου. Τότε ο Νήφων του είπε:
Όταν ο Χριστός ήταν περίπου τριάντα χρόνων εμφανίσθηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί κήρυττε και βάφτιζε τους πιστούς του θεού, ο Ιωάννης ο γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ, που ήταν συγγενής της Θεοτόκου.
Αληθινές ιστορίες που αποστέλλονται από Ρώσους πολίτες για τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ.
Βλαντιμίρ Σ.
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη στην Αννέτα Καλτεζά, μετέπειτα Μοναχή Ανθούσα, στην δεκαετία του 1960.
Η Αννέτα είχε αναλάβει και φρόντιζε, με μεγάλες ταλαιπωρίες και εμπόδια, έναν βαριά άρρωστο φυματικό, ονόματι Σωτήρη.
Παρακολουθείστε τί συνέβη την τρίτη μέρα μετά την κοίμηση του Σωτήρη:
«Στο τριήμερο του Σωτήρη και στην πρώτη νύχτα, η Αννέτα είδε σημεία γι’ αυτόν τον άνθρωπό της.
Μετά το δεύτερο έτος της αλώσεως της Ιερουσαλήμ, ο βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ είδε όραμα θαυμαστό, το οποίο, όταν ξύπνησε, παρευθύς το ελησμόνησε. Τότε συγκάλεσε τους μάγους και τους σοφούς των Χαλδαίων, και τους ονειροκριτές, και τους σημειολύτες, τους είπε: «Όραμα είδα φοβερό και θαυμαστό και όταν ξύπνησα, το ελησμόνησα θέλω λοιπόν να μου ειπείτε και το όραμά μου και την ερμηνεία του τι σημαίνει»…
Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ονομαζόταν Αγαθόνικος. Αυτός είχε διδαχθεί, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:
«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».
