20 Ιουλίου 1974, ώρα 5:30 το πρωί. Σαράντα εννέα χρόνια μετά, οι σειρήνες ούρλιαξαν ξανά για να ξυπνήσουν μνήμες και να μας υπενθυμίσουν το τραγικό εκείνο πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, όταν ο «Αττίλας» πάτησε το πόδι του στο νησί μας και έκτοτε κατέχει παρανόμως περισσότερο από το ένα τρίτο του.
Το χρονικό
Εβδομήντα δυο χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τα Χριστούγεννα του 1944, όταν σύσσωμος ο λεσβιακός λαός, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ και με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, κατέβηκε στα «Μπλόκια» της Μυτιλήνης για να αποτρέψει την απόβαση των «μαύρων» του Τόρνμπουλ (Turnbull), βροντοφωνάζοντας στους Εγγλέζους αποικιοκράτες το θρυλικό «Go Back» και ματαιώνοντας έτσι την επιχειρούμενη νέα κατοχή του νησιού.
Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η «νέα τάξη πραγμάτων» που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.
Ιερή εικόνα, που απεικονίζει το πρόσωπο της Παναγίας να στρέφεται τρυφερά προς τον Υιό Της, ο οποίος βρίσκεται σε όρθια θέση και ευλογεί. Γνωστή και ως «Θεοτόκος του Καζάν» ή «Η Μαύρη Παρθένος του Καζάν», κατέχει περίοπτη θέση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
