Ζούμε με ανθρώπους ατελείς, ασθενείς, ελλιπείς. Όπως, βέβαια, είμαστε κι εμείς! Αφού δεν έχουμε φτάσει στην α-πάθεια, το φωτισμό του Θεού, όπου θα μπορούμε να πούμε «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός», σημαίνει πως ο άτσαλος εαυτός μας θα μας ταλαιπωρεί και θα ταλαιπωρεί.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο: Αντί να ασχοληθούμε με την ανάγκη των παιδιών μας για ουσιαστική αγάπη, για ζωογόνο και θρεπτική αγκαλιά, τα ξεφορτωνόμαστε δίνοντας τους απλώς κάποια υλικά πράγματα.
Η σωματική επαφή μπορεί να αποβεί μοιραία από τυχόν μετάδοση λοιμώξεων, καθότι τα παιδιά είναι ιδιαιτέρως αδύναμα, έπειτα από 15 ημέρες εγκλεισμού
Ενώ έχουν βιώσει την στιγμές απίστευτης αγωνίας μέχρι τα παιδιά τους να δουν το φως της εξόδου από το σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ στην Ταϊλάνδη, όπου βρίσκονταν εγκλωβισμένα επί 15 ημέρες, οι γονείς τους δεν επιτρέπεται να τα σφίξουν στην αγκαλιά τους, όπως θα λαχταρούσαν.
Η δούκισσα του Κέμπριτζ αγκαλιά, κρατώντας στην αγκαλιά της το νέο μέλος της οικογένειας, μαζί με τον πρίγκιπα Γουίλιαμ στάθηκαν χαμογελαστοί μπροστά στους φωτογράφους, με τις πρώτες φωτογραφίες του μωρού να είναι γεγονός.
Να Δοξολογείς τον Χριστό… Να δοξολογείς τον Χριστό… Μην ασχολείσαι συνέχεια με τον εαυτό σου!
Μην ασχολείσαι με τα θέματά σου αδιαφορώντας για τους γύρω σου. Δεν είσαι εσύ ούτε εγώ το παν στη ζωή.
Δεν είναι τα θέματα που σε απασχολούν τα βασικότερα θέματα του κόσμου.
Το παν είναι ο Χριστός. Εμείς θα φύγουμε σε λίγο. Θα περάσει η ζωή αυτή… Θα περάσουν τα χρόνια, θα περάσει ο κόσμος αυτός. Ο Χριστός όμως θα μένει. Ο Χριστός θα συνεχίσει να υπάρχει…
Στη γλυκιά σου αγκαλιά Μανούλα τον έκρυψες
και με τα μητρικά σου χάδια τον ζέστανες
εσύ ένας άνθρωπος απλός τον ίδιο τον Θεό
που έγινε για χάρη όλων μας άνθρωπος ταπεινός.
Στα τρυφερά σου χάδια και φιλιά
όπως ξέρει μια μανούλα ν’ αγαπά
έπαιρνε από σένα γλυκιά μου Παναγιά
τη στοργική αγάπη της πιο γλυκιάς καρδιάς.
Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη…
Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται…
Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.
Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει.
Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής.
Μα σαν στοργικός πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις,
έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει…
Όμως, έχεις και μια μητέρα ακόμα.
