Ένας μοναχός, που ζούσε σε κοινοβιακό μοναστήρι, πολεμιόταν από τους λογισμούς αναχωρήσεως από το κοινόβιο. Μία μέρα πήρε ένα χαρτί και κάθισε και έγραψε σ’ αυτό όλες τις αιτίες, για τις οποίες οι λογισμοί του έλεγαν να φύγει.
Αφού τις απαρίθμησε όλες, από κάτω έγραψε και μία ερώτηση, που την απηύθυνε στον εαυτό του: «Τα υπομένεις όλα;».
Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, γιά ό,τι μας περιμένει.
– Αυτός ο φόβος μας βοηθάει νά γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει νά χαίρεται κανείς γι’ αυτήν την κατάσταση πού περιμένουμε, άλλα νά χαίρεται, γιατί θά άγωνισθή γιά τον Χριστό. Δηλαδή δέν θά περάσουμε μιά κατοχή ενός Χίτλερ ή ενός Μουσολίνι, άλλα θά δώσουμε εξετάσεις γιά τον Χριστό.
Α´ Τυραννική κυριαρχία
Β΄ Μπροστά στή φλόγα πού τρεμοσβήνει
Ἐπάνω στό Θαβώρ οἱ τρεῖς Μαθητές, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ζοῦν τό μεγαλειῶδες θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. Τήν ἴδια ὥρα οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα συμμαμαθητές τους στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ περνοῦν στιγμές κρίσιμες.
Και στεκόμαστε μπροστά στο Σταυρό σου Κύριε και σκεφτόμαστε: Τί ήταν προτού προσφέρεις τη θυσία σου πάνω στο λόφο του Γολγοθά και τι έγινε μετά. Το όργανο της φρίκης, έγινε το όργανο της χαράς!
Η εποχή μας, η οποία χαρακτηρίζεται από έντονες πνευματικές αναζητήσεις στο δυτικό κόσμο, λόγω της πανθομολογουμένης γενικής καταπτώσεως των παλαιών δυτικών χριστιανικών ομολογιών/αιρέσεων (παπισμού και προτεσταντισμού), μετέφερε τις τελευταίες δεκαετίες και στις Ορθόδοξες Εκκλησίες από τη δύση την προπαγάνδα πολλών από τα λεγόμενα «νέα θρησκευτικά κινήματα» (“New Religious Movements”, NRMs), ομάδων που γενικώς αποκλίνουν από τις γνωστές έως τα μέσα του 20ου αιώνος θρησκείες (και «ομο
Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας Πορφύριος, ήρθε μια κοπέλα από την Αυστραλία για να τον επισκεφθεί. Δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει.
Συμβαίνει, αγαπητοί μου, λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, συχνά ο άνθρωπος στον κόσμο να φοβάται πολύ. Φοβάται μη αρρωστήσει, μη πάθει κάτι άσχημο, μη του κάνουν κακό, μη δεν επιτύχει, μη δεν προοδεύσει, μη εκτεθεί, μη δεν τιμηθεί, μη δεν αναγνωρισθεί. Για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής του δεν πολυνοιάζεται, δεν φοβάται, δεν αγωνιά, μόνο ελπίζει στον Πολυεύσπλαχνο Θεό, αν βέβαια πάλι νοιάζεται και ενδιαφέρεται.
