Στις 6 Δεκεμβρίου του 1978 ο διάκονος Αθανάσιος (νυν Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος) επισκέφθηκε τον Άγιο Παϊσιο. Εκείνη την περίοδο ο Γέροντας Ιωσήφ είχε αρχίσει να κτίζει ένα φούρνο στο πλαίσιο της φροντίδας για το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού. Έγραφε σχετικά:
«Τώρα κτίζω ένα φούρνον κάπου σε μια γωνιά, για να μην τρέχωμεν για ψωμί στο χωριό και ιδίως στις κακοκαιρίες, αλλά δυστυχώς τίποτα ακόμα δεν έγινε από χειμώνα. Εδώ, ούτε έβρεξε, εκτός από λίγην βροχήν που δεν φθάνει για σπορά».
Ο διάκονος Αθανάσιος είχε πάει για επίσκεψη στον Άγιο Παϊσιο και ήταν κάπως στενοχωρημένος, γιατί είχε καιρό να μάθει νέα από τον Γέροντα Ιωσήφ. Στο Μοναστήρι της Μίνθης δεν είχε τηλέφωνο τότε. Επικοινωνούσαν με επιστολές. Ο Άγιος κατανόησε ότι είναι λυπημένος και του είπε:
-Τι έχεις και σε βλέπω έτσι στενοχωρημένο;» Απάντησε ο π. Αθανάσιος:
-Έχει μέρες να πάρω γράμμα από τον Γέροντα μου Ιωσήφ και έχω λίγη αγωνία. Δεν ξέρω τι κάνει, τι γίνεται.
Το βράδυ εκείνο ο π. Αθανάσιος έμεινε στο κελλί του Αγίου.
Συνεχίζει την διήγηση ο π. Αθανάσιος: Το απογευματάκι έγινε αυτή η συνομιλία και ο Άγιος μου είπε χαριεντιζόμενος μεταξύ αστείου και σοβαρού,
-Ε, να πάμε να τον δούμε τον Γέροντα Ιωσήφ». Του λέω:
-Πως να πάμε να τον δούμε;
-Να κόψουμε ένα εισιτήριο να πάμε. Με ποια εταιρία θέλεις να πάμε; Ολυμπιακή, Κυπριακή;
Φαινόταν σαν να αστειεύεται. Μετά μου είπε πάλι χαριεντιζόμενος
-Να πάμε. Να κόψουμε εισιτήριο, να πάμε να τον δούμε.
Είπα και εγώ αστειευόμενος.
-Να κόψουμε. Μου λέει ο Άγιος
-Λεφτά έχεις;
-Γέροντα, τι λεφτά;
-Ένα παξιμάδι, μου απαντάει. Ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης ένα παξιμάδι έτρωγε και πήγαινε όπου ήθελε.
Φάγαμε το βράδυ, εγώ έφαγα δηλαδή, εκείνος ήταν εκεί. Και εντάξει. Το βράδυ υποτίθεται κάναμε κάποια πνευματικά, εγώ, ο Γέροντας αγρυπνούσε, όπως συνήθως κάθε βράδυ. Αγρυπνούσε από το βράδυ ως την ανατολή του ηλίου. Όταν ανέτελλε ο ήλιος, κοιμόταν μια-δυο ώρες περίπου. Είχε Θεία Λειτουργία συνήθως πριν την ανατολή του ηλίου, δηλαδή γύρω στις 3 το πρωί.. Μόλις τελείωνε η Λειτουργία, άρχιζε να χαράζει το φως. Έτσι συνήθιζε. Το πρόγραμμά του ήταν αγρυπνία από την δύση ως την ανατολή του ηλίου. Μεγάλη βία! Όλη την ημέρα έβλεπε κόσμο, και όλη την νύχτα αγρυπνούσε. Ταυτόχρονα ήταν και νηστικός και άρρωστος. Με μισό πνεύμονα. Απερίγραπτη βία.
Ως γνωστόν ο Άγιος Παϊσιος ήταν ένας βιαστής της φύσεως. Και ο Μητροπολίτης Αθανάσιος συνεχίζει την διήγησή του: «Δεν συγκατέβαινε. Δεν συγκατέβαινε. Ε, γι’ αυτό έγινε αυτός που έγινε. Λοιπόν, εγώ κοιμήθηκα, ξύπνησα το πρωί, ήρθε και έκατσε εκεί στο κρεβάτι που ήμουνα.
-Τι γίνεται, Διάκο;
Διάκος ήμουν ακόμα. Αν δεν απατώμαι ήμουν εκεί στην αγρυπνία του Αγίου Νικολάου στην Μονή Γρηγορίου και μετά είχα έρθει στο κελλί του Αγίου από εκεί. Μου λέει:
-Διάκο, χαιρετίσματα από τον Γέροντα Ιωσήφ
-Που τον είδες Γέροντα;
-Πως; Εγώ πήρα αεροπλάνο και πήγα. Εσύ δεν ήθελες να έρθεις. Δεν έκοψες εισιτήριο. Δεν ήθελες να έρθεις. Εγώ σου είπα να πάμε και δεν ήθελες να έρθεις!
Και άρχισε να μου περιγράφει το κελλί του Γέροντος. Και ξέρετε, ο Γέροντας μας που τα είχε όλα περιποιημένα. Μου περιέγραψε το κελλί του Γέροντος. Μου περιέγραψε το κελλί του Γέροντος. Πως είναι το κρεβατάκι του, το κελλί του, το μαχαιράκι του, τι περιποιημένος ήταν, τα σχολίαζε αυτά. Μου λέει:
-Και το Μοναστήρι ωραίο είναι ρε Διάκο. Όμορφο, ησυχαστικό. Και κάτι κτίζετε εκεί. Τι κτίζει εκεί; Κάτι κτίζει ο γερο-Ιωσήφ εκεί;
Έκτιζε τον φούρνο. Εν τω μεταξύ, εγώ μετά κατέβηκα στην Κύπρο. Μετά από λίγες μέρες πήγα Κύπρο για τα Χριστούγεννα και το είπα στον Γέροντα. Και μάλιστα του είπα την ημέρα που ήμουν εκεί. Μου λέει:
-Τι λες βρε παιδί μου; Και εγώ είχα πολύ αίσθηση της ευχής αυτού του ανθρώπου εκείνες τις μέρες!
Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν «πλήρης Χάριτος και Πνεύματος Αγίου». Τότε στην Μίνθη, συνεχίζει ο Πανιερωτάτος την διήγησή του, ότι του είχε πει εξομολογητικά και εμπιστευτικά ο Γέροντας, «τι να σου πω παιδί μου, έχει ένα διάστημα, ένα μεγάλο διάστημα, στο οποίο ζω τις ημέρες που ήμασταν κοντά στον Γέροντά μου. Πολλή Χάρις, πολλή Χάρις. Πα, πα, πα, πολλή Χάρις».