Ήμουν χθες κάτω από το Σταυρό σου.

  Δεν ξέρω εάν πέτυχα το σκοπό μου. Μάλλον όχι, εάν κρίνω από το γεγονός ότι κάθομαι και γράφω σε έναν νεκρό. Μια φορά σε είδα από κοντά. Τότε που κυνηγούσαν την πόρνη για να τη λιθοβολήσουν. Και έφτασαν μέχρι την πλατεία. Εκεί πίσω από το δέντρο έχω το μαγαζί μου. Άκουσα θόρυβο και βγήκα κι εγώ έξω. Τι το ήθελες εκείνο το «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον»; Όλοι αυτοί που κρατούσαν τις πέτρες ήταν θρησκευόμενοι και καλοί άνθρωποι, που απλώς τηρούσαν το νόμο. Χτύπησε πολύ άσχημα η κουβέντα σου.

  Αλλά και εκείνο το χθεσινό; «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω». Ακόμη και σε μένα ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Περιττό να σου πω πώς αντέδρασαν η γυναίκα που έχασε τα λεφτά της και ο μεσήλικας που έχασε τον αδερφό του από τη «δράση» του κακούργου. Ήταν κι αυτοί κάτω από το σταυρό του κακούργου, ζητώντας δικαίωση και ικανοποίηση. Πολύ κόντρα πήγαινες στη δικαιοσύνη των ανθρώπων και στην κοινή λογική. Για αυτό το έφαγες το κεφάλι σου.
Έμεινα μέχρι που σε κατέβασαν από το Σταυρό. Δεν έφυγα όπως οι περισσότεροι, φοβισμένοι από το σεισμό και το αφύσικο σκοτείνιασμα.

  Τη στιγμή ακριβώς που σε κατέβαζαν, διέκρινα ένα μεγαλείο. Και στο άψυχο 
σώμα σου και στους δικούς σου που το υποδέχθηκαν. Τα ερωτήματά μου γιγάντωσαν. Θα σου πω τι σκέφτηκα: Είσαι άραγε μια παρένθεση στην καθημερινότητά μας που τώρα κλείνει; Αυτό ήταν; Σκέφτηκα και το μέλλον. Οι άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν, θα καταναλώνουν, θα ρυθμίζουν τη ζωή τους. Εσύ; Θα είσαι κάπου;