Κάνε κάτι τώρα! (αληθινή ιστορία)
Σαν να ’ταν χθες, και ας έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια. Όλα τα θυμάται τόσο ζωντανά ο Αρσένιος. Πήγαινε τότε στην Γ΄ Λυκείου. Ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες.
Σαν να ’ταν χθες, και ας έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια. Όλα τα θυμάται τόσο ζωντανά ο Αρσένιος. Πήγαινε τότε στην Γ΄ Λυκείου. Ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες.
Άγιος Μακάριος: Θεέ μου, Λυπήσου με τον αμαρτωλό, που δεν έκανα κανένα καλό μπροστά Σου. Γλύτωσέ με από τον πονηρό και αξίωσέ με ακατάκριτα ν’ανοίγω το ανάξιο στόμα μου και ν’ανυμνώ το Πανάγιο όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Συγχώρησέ μου, Κύριε, κάθε της καρδιάς μου άτοπη επιθυμία, συ που ξέρεις καλά τις καρδιές των ανθρώπων.
«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.
Ξέρετε, άραγε (και συγνώμη για την ερώτηση) γιατί κάνουμε μνημόσυνα;
Πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;
Θεωρείτε έλλειψη ψυχική την μη συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής;
Αξιολογείτε ότι δεν «είναι δυνατόν» η Κυριακή να είναι «γυμνή» σαν τις άλλες μέρες; Ότι ταυτίζεται (η Κυριακή) με την Ανάσταση και την Ευχαριστιακή Ανάμνηση του Χριστού, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε;
Αν η κάθε καλή πράξη μας δεν μπορεί να είναι «καθαρή από ρίπου αμαρτίας», είναι γιατί ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό εαυτό απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι, τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό του.
Έμαθε εδώ και λίγο καιρό ότι έχει καρκίνο. Οι γιατροί είπαν ότι είναι πολύ επιθετικός, μεταστατικός… «λίγες οι μέρες του».
Πήγε στο μοναστήρι που συνήθιζε να πηγαίνει κάποιες Κυριακές να εκκλησιαστεί.
Η γερόντισσα τον είδε να πλησιάζει κρατώντας ένα μικρό κομποσχοίνι στο χέρι του. Το βήμα του αργό. Το βλέμμα του να περιεργάζεται την ομορφιά της μονής.
– Καλώς τον, έλα αδελφέ…
– Ευλογείτε γερόντισσα, πώς είστε;
Ανάμεσα σ’ όλες τις προσευχές και τους ύμνους τις Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να ονομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Παράδοση την αποδίδει σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να το κείμενο της προσευχής:
«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Αν όμως εμπιστευόμαστε τη διαίσθηση μας για πράγματα υπέρτατης σημασίας, τότε το κάθε λάθος μπορεί να απειλήσει τον άνθρωπο ακόμη και με απώλεια. Με την έννοια λοιπόν αυτή να υπακούς στην πείρα των αρχαίων ασκητών, που δεν επιτρέπει να εμπιστευόμαστε σε τέτοιο βαθμό τη διαίσθηση μας.
Τὸ ἱστορικὸν τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος