Μπορεί ο Κοτζιάς να είχε εδώ και πολλά χρόνια κάνει σύνθημά του την «ενεργητική εξωτερική πολιτική», αλλά το ταξίδι στην Ουάσιγκτον με τον Τσίπρα και οι συνομιλίες με την αμερικανική ηγεσία προσέδωσαν συγκεκριμένο σχήμα σ’ αυτόν τον όρο.

Ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας φαίνεται ότι επεκτείνεται στην ευρύτερη περιοχή με την Ελλάδα να βρίσκεται στη δίνη ενός κυκλώνα που κανείς δεν ξέρει την εξέλιξή του. Οι απειλές για απελάσεις διπλωματών και οι φήμες για αναβολή του ταξιδιού του υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ στην Αθήνα, αλλάζει τα δεδομένα. Ο παραδοσιακός σύμμαχος, το «αποκούμπι» που αναζητούσε πολλές φορές η Ελλάδα στη Μόσχα απομακρύνεται με την ελληνική διπλωματία να έχει κάνει τις επιλογές της.

Η ΕΕ δυσκολεύεται να χειριστεί το ζήτημα των δυτικών Βαλκανίων και βρίσκεται σε δίλημμα: θα πρέπει να γίνει γρήγορα η ένταξη των κρατών ή να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο;

Η στροφή της Τουρκίας όλο και περισσότερο προς τον αυταρχισμό και η οικοδόμηση ενός ανελεύθερου καθεστώτος, οι ηλεκτρισμένες σχέσεις της με την Δύση και η φιλοδοξία της να διαδραματίσει έναν περιφερειακό ρόλο σε κρίσιμες περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, η Κεντρική Ασία, η Ανατολική Μεσόγειος, με στόχους που δεν συμβαδίζουν πάντοτε με εκείνους των Συμμάχων, κάνει πιο ξεκάθαρο για τον Τ.