Το θέμα της γνώσεως του θεού στην ορθόδοξη πνευματικότητα είναι μεγάλο, αλλά και αναγκαίο να το κατέχει ο πιστός.
Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο Θεός δεν μας θέλει κοντά Του άβουλα όντα, ανελεύθερα, βυθισμένα μέσα στο γνόφο της άγνοιας.
Είναι Θεός που γι’αυτό ακριβώς αποκαλύπτει τον εαυτό Του, έτσι ώστε να Τον γνωρίσουμε. Γίνεται μεθεκτός απ’ τους πιστούς σε μια ανώτερη δυνατότητα γνώσεως και εμπειρίας.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε κάποτε να φτάσουμε στον Θεό.
Όλοι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο.
Και φυσικά όλοι εμείς που θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο ,πιστεύουμε ότι μετά τον θάνατο υπάρχει ζωή.
Αλλιώς δεν θα το επιδιώκαμε σαν στόχο και προορισμό.
Το ερώτημα είναι, το πιστεύουμε όντως αυτό; Ή το εκλαμβάνουμε απλά σαν πληροφορία;
Υπήρχαν κι άλλες περιπτώσεις άνάλογες.
Μιά φορά εμφανίστηκε μιά κυρία μ’ όλους τούς τύπους τής άριστοκρατίας. Ό Στάρετς δεν ήταν στό Μοναστήρι τήν ώρα πού ή θαυμάστριά του έφτασε εκεί.
Ώς συνήθως ήταν έξω, τριγυρνώντας στά δάση.
Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολάει δυνατά. Το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολάμε, να εκπέμπουμε την Πνευματική ευωδία, την ευωδία του Χριστού.
Να ακούγεται από μακριά το άρωμα παρτων πράξεών μας - καλών, καθαρών, δίκαιων και γεμάτων Αγάπη.
Μέσα από την κοινότητα των πάντων στο χώρο της Εκκλησίας κατανοείται και το «θαύμα». Μέσα από την ίδια προοπτική που είδαμε παραπάνω. Το θαύμα είναι καλό όχι γιατί θεραπεύει έναν, άλλα γιατί φανερώνει το Θεό σε όλους.
Η Θεία Ευχαριστία δεν είναι απλώς ένα από τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας, αλλά είναι το κατ΄ εξοχήν μυστήριο της Εκκλησίας μας, είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Κάθε μέρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά και διάφορα έργα.
Όποιος αγαπά πονά, αλλά δεν παραπονιέται. Ό,τι κι αν γίνη. Σκύβει μέσα του και υπομένει τα πάντα για χάρη της αγάπης. Από κει αρχίζει και η θυσία. Και αγάπη χωρίς θυσία του εαυτού μας δεν γίνεται. Δεν είναι αληθινή.
Είχαμε έναν μοναχό στο Μοναστήρι μας. Όταν επρόκειτο να πάω σε ένα Μετόχι μας έξω από το Άγιον Όρος, μου λέει:
-Γέροντα, δώσε μου την ευλογία σου να παραδώδω το πνεύμα μου στον Θεό, να πηδήξω και να πάω εκεί πάνω. Χόρτασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μοναστήρι. Δώσε μου την ευλογία σου, να πετάξω στον ουρανό.
-Εγώ φεύγω, του απαντώ.
Κάθε φορά που φαντάζομαι τον πατέρα μου, τον βλέπω με τον ζυγό γύρω από το λαιμό του, ζευγμένον με το πετραχήλι. Τον βλέπω ζευγμένον, σαν ένα άλογο του Ιησού Χριστού.
Ο Άγιος Μηνάς, τη μνήμη του οποίου τιμά σήμερα η Εκκλησία, επί χίλια επτακόσια χρόνια τώρα μετά την εκδημία του, δεν έχει πάψει να βρίσκεται κοντά στους πιστούς,βοηθώντας, όσους με πίστη και ελπίδα στον Θεό τον επικαλούνται.
