Κάποτε, όσοι σπούδαζαν ψυχολόγοι, μαστίζονταν από ανεργία. Σήμερα είναι όλοι πλούσιοι. Οι δουλειές πηγαίνουν απ’ το καλό στο καλύτερο. Δεν προλαβαίνουν ούτε για φαγητό να πάνε! Τόσο πολλή δουλειά έχουν.
Όχι μόνο στην Αθήνα, μα και στην επαρχία. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι στο φουλ από δουλειά. Έτσι μου ομολογούν οι ίδιοι μέσα στο ταξί. Ο κόσμος, μου λένε, έχει πολλά προβλήματα, πολύ άγχος και πολλή ανασφάλεια.
Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας;
Σχετικά με την αγάπη του Θεού λέμε, ότι μας αγαπά o Θεός ή ότι αγαπάμε τον Θεό, ότι αισθανόμεθα αγάπη μέσα μας για τον Θεό.
Αυτό δεν είναι τίποτε, είναι ελάχιστον, από την αίσθηση εκείνη της αγάπης του Θεού, όταν σε επισκεφθεί o Θεός, όταν σου δώσει την αγάπη Του. Τότε λιώνεις.
Αν κρατήσει αυτή η αγάπη, αυτή η αίσθηση της αγάπης του Θεού, λίγα λεπτά, δεν αντέχεις τότε πεθαίνεις.
Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης
~ Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, για να μη ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών.
«Μόνον όσοι έχουν τον Χριστό μέσα τους, δύνανται να καταλάβουν την απάτη και την πλάνη της Νέας Εποχής, διότι όλα θα γίνονται και θα προβάλλονται μέσα σε πνεύμα σατανικού δόλου και απάτης».
Αν κανείς γνωρίση την αλήθεια, προβληματίζεται και ταρακουνιέται. Πονάει για την σημερινή κατάσταση, προσεύχεται και προσέχη να μην πέση σε καμιά παγίδα.
Εὐχή ἀληθινή εἶναι ἡ ἀπερίσπαστη καί ἀπεριπλάνητη, πού γίνεται μέ προσήλωση, μέ ψυχή πονεμένη καί διάνοια συγκεντρωμένη· ἡ δέηση δέν ἀπευθύνεται μόνο μέ λόγια, ἀλλά κυρίως μέ ἀγαθές προθέσεις. Σέ κάθε δέηση παρευρίσκεται παντοῦ καί πάντοτε ὡς πνευματικό μέσο μεταφορᾶς ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἔνδειξη τῆς ταπείνωσης εἶναι ἡ προσευχή· καί τοῦτο γιατί ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας, ἐπικαλούμαστε τή δύναμη τοῦ Θεοῦ...
,Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου. Είναι υπόθεση όλης της ημέρας, ή μνήμη του πρέπει να είναι συνεχής, ή σκέψη ότι ή σκέπη του μας συνοδεύει παντού καί πάντοτε.
‘Ολη ή ήμερα μας πρέπει να είναι προετοιμασία για τίς κορυφαίες αυτές ιερές ώρες του εναγκαλισμού μας με τον Θεό. Καί οι ώρες της προσευχής αφετηρία δυνάμεων για τίς ώρες πού θ’ ακολουθήσουν στον αγώνα μας προς συνάντηση των άλλων, των πειρασμών καί των θλίψεων, των ευχάριστων καί των δυσάρεστων.
«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι υμάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού!
«Όταν ενωθείς με τον Θεό, πάνε όλα τ’άλλα! Τα ξεχνάεις και σώζεσαι».
Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Όλη η ταλαιπωρία στις σχέσεις μας τι είναι; Είναι άλλοθι του κενού. Όταν έχεις τον Θεό, τα ξεχνάς όλα και σώζεσαι. Τα ξεχνάς. Δεν υπάρχει τίποτα.
Βλέπεις ότι είναι μια απάτη! Έχεις ένα πρόβλημα βρε παιδάκι μου. Φαντάζεσαι ότι είναι σημαντικό. Του μυαλού σου είναι σημαντικό.
Όταν δεν ζεις Τον σημαντικό, όλα τα ασήμαντα σου φαίνονται σημαντικά και πρόβλημα.
~ Ἦταν ἕνα ἀγοράκι πού ἔχει πιάσει κουβέντα μέ τή γιαγιά του καί τῆς λέει πόσο “ὅλα” ἔχουν τά χάλια τους: Σχολεῖο, οἰκογενειακά πρόβληματα, κι ἕνα σοβαρό πρόβλημα ὑγείας στό σπίτι.
Ἡ γιαγιά τήν ὥρα ἐκείνη ἑτοιμαζε νά ψήση ἕνα κέικ καί ρώτησε τόν ἐγγονό της ἄν θά ἤθελε νά βάλη κάτι στό στόμα του. Ὁ μικρός δέν εἶπε ὄχι.
—Νά, πᾶρε λίγο λάδι, τοῦ λέει.
—Μπλιάχ!, κάνει τό παιδί.
—Μήπως θά ἤθελες δύο ὠμά ἀβγά;, συνεχίζει ἡ γιαγιά.
—Ἀηδίες, γιαγιά!, ἀπαντάει.
