Η γιαγιά και η εγγονούλα πανομοιότυπα! Συμπαθέστατες, με γαλάζια μάτια και οι δύο, αντιπρόσωποι δύο διαφορετικών γενεών. Η μητέρα είπε:
Τον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε στα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος Σαουδάραβας και διηγήθηκε ένα ζωντανό συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και που άλλαξε όλη του τη ζωή.
Το διηγήθηκε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και περιοδικά σε όλη τη Σαουδική Αραβία, Παλαιστίνη και προφανώς σε όλες τις γειτονικές χώρες. Υπάρχει και στα αραβικά σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο αλλά δεν γνωρίζω ποια είναι.
Σήμερα ήρθε ένας κύριος πού μόλις μπήκε μέσα στο Μοναστήρι, είπα: «Αύτός ό άνθρωπος κάτι καλό έχει μέσα στήν ψυχή του». Δέν ξέρω, μιά άλλοίωσι ήρθε μέσα στήν ψυχή μου. Είχε ένα προσωπάκι πού έλαμπε. Πριν έρθη στο αρχονταρίκι, μιλούσα μέ λαϊκούς γιά τήν προσευχή, τί δύναμι έχει ή προσευχή καί τί σοβαρό είναι όταν ό άνθρωπος προσέχη στο θέμα τής ψυχής.
Η εικόνα της Παναγίας, που αγιογραφήθηκε όπως ζήτησε η ίδια από μοναχές, με περίεργη διάταξη στα δάκτυλά της και με πένθιμα ρούχα, δακρύζει μπροστά στο φακό στη γιορτή των Εισοδίων της.
Το 2002 στα Ιεροσόλυμα, προειδοποιώντας μας για 2 πράγματα.
Θυμηθείτε, οι δύσπιστοι, το λόγο του ιερού Αυγουστίνου: «Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, για να αρνηθείτε το θαύμα!».
Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942 και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και ή πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά…
Ήλθε κρατώντας μια λαμπάδα σαν τον κορμό μικρού δένδρου! Ήταν πλημμυρισμένος χαρά κι ευγνωμοσύνη. Μαζί του είχε έλθει και η ευσεβής γυναίκα του.
Πριν μερικές εβδομάδες, πιστοί από το Αγρίνιο με τον π. Θεόκλητο είχαν έρθει στην Βαρνάκοβα, για να προσκυνήσουν και να κάνουν και Θεία Λειτουργία. Μαζί τους είχε έλθει και η σύζυγος του κυρίου Σωτήρη, κατά προτροπή του ιδίου.
Ό,τι πρόκειται να ιστορήσω σ’ αυτές τις σελίδες είναι προσωπικά βιώματα που έζησα στην Αφρική διακονώντας ως απλώς υπηρέτης του Λόγου στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής στο διάστημα από τον Δεκέμβριο του 1987 μέχρι τον Νοέμβριο του 2006.
Τον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε στα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος Σαουδάραβας και διηγήθηκε ένα ζωντανό συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και που άλλαξε όλη του τη ζωή.
Το διηγήθηκε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και περιοδικά σε όλη τη Σαουδική Αραβία, Παλαιστίνη και προφανώς σε όλες τις γειτονικές χώρες. Υπάρχει και στα αραβικά σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο αλλά δεν γνωρίζω ποια είναι.
Μια Ιουδαία γυναίκα ήταν έγκυος αλλά είχε τόσους πολλούς πόνους και οδύνες που δεν μπορούσε να γεννήσει, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες γυναίκες.
Όσους τρόπους και ιατρικά κι αν δοκίμασαν, δεν κατάφεραν να της βγάλουν το βρέφος… κι έτσι από ώρα σε ώρα περίμεναν και την ίδια την ταλαίπωρη να ξεψυχήσει.
Τότε, μια Χριστιανή που έτυχε να είναι εκεί της είπε:
Ήρθαν από το χωριό Ποτιδάνεια Δωρίδος αρχές Ιουλίου το φετινό καλοκαίρι. Η μητέρα, η γιαγιά, η εγγονούλα. Η γιαγιά και η εγγονούλα πανομοιότυπα! Συμπαθέστατες, με γαλάζια μάτια και οι δύο, αντιπρόσωποι δύο διαφορετικών γενεών. Η μητέρα είπε:
