Ευχαριστώ σε Δέσποινα, αγαπημένη Κόρη που μ΄ έκανες εις την καρδιά, από παππού, εγγόνι.
Στην όψη σου γονάτισε κάθε μου αμαρτία και άφησα στο Όρος σου, κάθε παλιά αιτία.
Από το χέρι μ’ έπιασες να σ΄ έχω αντιστήλι και στου γουμένου μ΄ έβαλες το Άγιο Πετραχήλι.
Με Φώτισες Παντάνασσα και λάλησαν τα χείλη και η χαρά πλημμύρισε τα δυο πικρά μου χείλη.
«Θα κάνεις ό,τι μπορεις για τα παιδιά σου,
διότι στην άλλη ζωή ο Χριστός μας, θα σου ζητήσει ή τα παιδιά σου σωσμένα
ή τις πληγές στα γόνατα σου,
από την πολλή σου προσευχή.
Δε γνωρίζουν, δυστυχώς, οι γονείς την ευθύνη
την οποία έχουν για τα τέκνα τους».
Άλλοτε, ο Γέροντας έλεγε:
«Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό.
Χρειάζεται η λάσπη, χρειάζεται και ο ασβέστης.
Έτσι και η προσευχή.
Πρόκειται για μια βασική πτυχή της πνευματικής ζωής. Είναι ένα είδος επικοινωνίας με το Θεό. Είναι ο μυστικός αγωγός (καλώδιο), που συνδέει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό του.
Κάποτε πήγε κάποιος σε έναν άγιο άνθρωπο και του είπε ‘θέλω να μου μάθεις να προσεύχομαι’. Ο άγιος του απάντησε ‘μα εσύ ήδη ξέρεις να προσεύχεσαι και όχι μόνο αυτό αλλά βρίσκεσαι και σε κατάσταση αδιάλειπτης προσευχής’.
Ο άνθρωπος απόρησε, ‘μα τι λες τώρα άγιε άνθρωπε του Θεού’ του είπε ‘εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να προσευχηθώ στον Θεό, ποτέ μου δεν μπόρεσα να εξασφαλίσω μια σύνδεση μαζί Του και να λαμβάνω απαντήσεις από Αυτόν’.
~ Ένας ασκητής που πολεμούνταν σφοδρά από τα δαιμόνια της πορνείας και της εσωτερικής κατακρίσεως, έλεγε το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» χιλιάδες φορές καθημερινώς.
Παρόλο αυτά όμως, ο εχθρός διάβολος δεν υποχωρούσε ούτε πόντο!
Μια μέρα τον φώτισε το Άγιο Πνεύμα και θυμήθηκε τα λόγια ενός συνασκητού του, που του είχε πει:
Αν η γλώσσα μας προφέρει προσευχητικά λόγια και η διάνοιά μας ονειροπολεί, τίποτα δεν έχουμε να ωφεληθούμε...
Απεναντίας, θα κατακριθούμε, επειδή ακριβώς με μεγαλύτερη υπομονή και εντατικότερη προσοχή μιλάμε σε ανθρώπους παρά στον Κύριό μας.
Στο κάτω-κάτω, κι αν ακόμα δεν πάρουμε τίποτε απ' Αυτόν, το να βρισκόμαστε σε διαρκή επικοινωνία μαζί Του μικρό καλό είναι;
Μου έλεγε κάποιος: «Προσευχόμουν στην Εκκλησία. Κάποια στιγμή είδα δίπλα μου κάποιον που είχε παρεξηγηθεί μαζί μου πριν από λίγο καιρό. Τον είδα με άλλο μάτι τώρα. Πριν από λίγο είχαν ψάλλει τον Χερουβικό Ύμνο στη Θεία Λειτουργία και ίσως αυτό με επηρέασε».
«Είναι που τον είδες με άλλο μάτι».
«Πως εξηγείτε, πάτερ, που δε νευρίασα μαζί του; Προχθές στο περίπτερο τον είδα να παίρνει εφημερίδα κι ένιωσα ένα κύμα αντιπάθειας κι ήθελα να τον καρυδώσω!»
Ἕνας Γέροντας εἶπε ὅτι ὑπῆρχε κάποιος ἀναχωρητής, ποὺ κατοικοῦσε στὴν πιὸ βαθιὰ ἔρημο ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια κι εἶχε ἀποκτήσει χάρισμα διορατικό, ὥστε νὰ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀγγέλους.
Καὶ συνέβη τὸ ἑξῆς: Δυὸ ἀδελφοὶ μοναχοὶ ἄκουσαν τὰ σχετικὰ μ᾿ αὐτὸν καὶ εἶχαν τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν. Βγῆκαν ἀπὸ τὰ κελιά τους καὶ πήγαιναν πρὸς αὐτὸν μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν καρδιά. Καὶ ἀναζητοῦσαν τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ στὴν ἔρημο.
Του π. Διονυσίου Ταμπάκη – Ναύπλιο
ΔΕΟΣ καταλαμβάνει όποιον διαβάσει μία επιστολή του Νεομάρτυρος της Ρωμηοσύνης Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια, προς τον μόνιμο στρατιωτικό Ιερέα (Αρχιμ. Ιωακείμ Φυνδανάκη).
Αντικρίζεις εκεί έναν ολόκληρο Πρωθυπουργό να γίνεται παράλληλα και Γέρων-Στάρετς, της πίστεώς μας.
Η επιστολή αυτή, μπορεί να ήταν υπηρεσιακή, όμως, αποπνέει την ζέουσα πίστη στην Ορθόδοξο Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή του οσίου Κυβερνήτου.
Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση.
