Γέροντα, πώς συμβαίνει άνθρωποι πιστοί νά φθάνουν στην αθεΐα;– Στο θέμα αυτό μπορεί νά υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Στην μία περίπτωση μπορεί νά ήταν κανείς πολύ πιστός, νά ενήργησε ή δύναμη τού Θεού στην ζωή του μέ πολλά χειροπιαστά γεγονότα, και ύστερα νά έφθασε σέ μιά θόλωση στο θέμα της πίστεως.
Όταν το πνευματικό ξεχέρσωμα της κοσμικής καρδιάς γίνει μακριά από τον κόσμο, από την αγάπη του Θεού, τότε μπορεί ο ένας άνθρωπος να χωρέσει μέσα στην καρδιά του τα πάντα.
Ολους τους ανθρώπους, όλα τα ζώα και όλα τα φίδια ακόμη, μαζί και όλη την όμορφη φύση του Θεού, τα οποία όλα τα βλέπει πια καλά και όμορφα, γιατί η όμορφη ψυχή τότε του ανθρώπου πηγάζει συνέχεια όλο καλοσύνη.
Οσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
«Ας ενώσουμε τις προσευχές μας, και με τις πρεσβείες των αγίων μας, ας παρακαλέσουμε θερμά να λυτρώσει ο Θεός την Πατρίδα μας από κάθε σκοτισμό, από κάθε δουλεία, από κάθε πλάνη και αμαρτία, από κάθε διαστροφή. Να ξαναδούμε πάλι θέλημα Θεού, φως Χριστού, οικογένειες αναγεννημένες και ενωμένες, νεότητα εύρωστη, ελεύθερη και ζωντανή, με οραματισμούς, πόθους και αγιασμό»!
Ο Χριστιανός, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, πρέπει:
Μ’ όλη του την ψυχή ν’ αγαπάει το Θεό και να τηρεί τις εντολές Του. Ν’ αγαπάει, επίσης, το συνάνθρωπό του όπως και τον εαυτό του.
Γιατί ο Κύριος είπε: «Θα μείνετε πιστοί στη αγάπη μου, αν τηρήσετε όλες τις εντολές μου» (Ιω. 15:10 ). Και: «Έτσι, θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιω. 13:35).
Η υπομονή λοιπόν είναι απαραίτητη όπως το αλάτι στο φαγητό. Επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος να αποκτήσουμε κάτι, να πλουτίσουμε και να βασιλεύσουμε.
Αυτό το δρόμο μας χάραξε ο Χριστός. Και εμείς, αφού Τον αγαπάμε, πρέπει χάρη στην αγάπη Του να Τον ακολουθήσουμε.
Αν και είναι πικρός ο άψινθος, καθαρίζει όμως το αίμα και υγιαίνει το σώμα μας. Χωρίς πειρασμό δεν αναγνωρίζονται καθαρές ψυχές, δεν γίνεται φανερή η καλοσύνη, δεν εμφανίζεται η υπομονή.
Κανείς μας δεν αγνοεί, ότι η προσευχή είναι πρωταρχική ανάγκη κάθε ψυχής, δένδρον ζωής, το οποίον τρέφει τον άνθρωπον και τον αφθαρτοποιεί, διότι τον καθιστά κοινωνόν του αϊδίου και αφθάρτου Θεού. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ψυχήν, έτσι και δεν νοείται τις ζωντανός εν Χριστώ άνευ προσευχής.
Μια μέρα, την ώρα που περνούσα μαζί με τον όσιο από την πλατεία της πόλης, βλέπω στα δεξιά μου έναν άνθρωπο, που κάτι σιγομουρμούριζε.
