Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου
Γι’ αύτό σάς λέω, είναι πολύ ζωντανή ή Παναγία μας. Άλλη φορά, ένα βράδυ ήρθε μία κυρία καί μου είπε κάτι πού αίσθάνθηκε εδώ πέρα στήν εκκλησία, τήν ώρα τού Εσπερινού.
«Πήγα, Γερόντισσα, νά προσκυνήσω τήν Παναγία καί ήταν τό χεράκι Της πολύ ζεστό. Πάω καί βάζω τό πρόσωπό μου στο χεράκι Της καί βάζω τό πρόσωπό μου στο προσωπάκι Της καί ζεστάθηκε τό μάγουλό μου.
«Έχοντες Εικόνα σου την σεπτήν, ανύμφευτε Κόρη ως προπύργιον οχυρόν, προσφεύγομεν ταύτη, καιρώ τω των κινδύνων, και επηρείας πάσης απολυτρούμεθα».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης όταν συνέγραψε τον παρακλητικό κανόνα για την Παναγία την Γοργοϋπήκοο φυσικά θα είχε ακούσει και θα είχε δεί αρκετά θαύματα ώστε να τον πλουτίσει τόσο όμορφα.
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.
Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.
Από Ουρανό πεμπόμενος Άγγελος πρωτοστάτης!
Παράδοξα ειδοποιεί του Κτίστη ο συνεργάτης …
Τον Βλέπει μπρος της η Αγνή ζητά από κείνον Γνώση
Μα άγνωστη είναι και γι αυτόν , δεν δύναται να δώσει !
Δύναμη Υψίστου σκίασε , σαν είπε Γένοιτό μοι!
Της λύτρωσης ανοίχτηκαν με μιας , όλοι οι δρόμοι …
Ταξίδι ευθύς ξεκίνησε στην ορεινή να φτάσει,
Έχοντας μέσα της Θεό που βρέφος θα δοξάσει !
Δυο δώρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή των Χαιρετισμών στην Παναγία. Δυό υπέροχα δώρα που είναι αντάξια της Μητέρας του Θεού, της Θεοτόκου, της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Τα θεσπέσια αυτά δώρα είναι ο Ακάθιστος Ύμνος με τους 24 Οίκους και ο Κανόνας με τις εννέα ωδές.
Στον πόλεμο του ’40
Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα:
Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη…
Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται…
Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.
Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει.
Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής.
Μα σαν στοργικός πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις,
έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει…
Όμως, έχεις και μια μητέρα ακόμα.
Οι άνθρωποι όταν δυσκολευόμαστε στη ζωή μας ζητάμε βοήθεια από τους Αγίους και την Παναγία. Για ποιο λόγο όμως άλλοτε ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις μας και άλλοτε όχι;
