Η Μονή Προδρόμου βρίσκεται στο ύψος της διαδρομής που ενώνει την Δημητσάνα με την Στεμνίτσα πιο κοντά βρίσκεται στην Στεμνίτσα, η οποία μπορεί να αποτελέσει άνετα και την βάση για τις εξορμήσεις στα υπόλοιπα αξιοθέατα της Αρκαδίας.
Η παρουσία ορθοδόξων μοναστηριών στην παραδοσιακά καθολική χώρα της Γαλλίας φαντάζει κάπως παράξενη, όμως στην καρδιά της χώρας, λίγο νοτιότερα της Γκρενόμπλ και της Λυών, μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή βρίσκεται ένα ορθόδοξο μοναστήρι, παρόμοιο του οποίου δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στη γαλλική επικράτεια.
Όταν συγγενείς ή φίλοι, παρακαλούσαν την μακαρία Σοφία να μετακινηθεί από το μοναστήρι, έλεγε με αφοπλιστική απλότητα: “να ρωτήσω τον Κύριον και την Κυρίαν”, εννοώντας τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα του. “Εγώ τηρώ αυτά που με λέει η Παναγία”.
Σε καμία άλλη περίπτωση δεν χρησιμοποιούσε αυτές τις λέξεις, όλους τους προσφωνούσε ως: αδελφέ, αδελφή. Έλεγε μάλιστα “ένας είναι ο Κύριος και μία η Κυρία, όλοι εμείς οι άλλοι είμαστε αδελφοί”.
Στη νήσο Σαχαλίνη, (μισή Ελλάδα σε έκταση), της Άπω Ανατολής στην Οχοτσκική θάλασσα, δημιουργήθηκε το πρώτο Ρωσικό μοναστήρι και μάλιστα γυναικείο, εκεί όπου δεν υπήρχαν ποτέ μοναστήρια, και στην σταλινική επανάσταση ήταν η πιο σκληρή περιοχή, πέραν της Σιβηρίας, για τους χιλιάδες κρατούμενους αντιφρονούντες, καταδίκους σε καταναγκαστικά έργα, .
Στις 17 Ιανουαρίου 1923 η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια του Πόντου που σήμερα στέκει ερειπωμένο, ερημώθηκε οριστικά παρά το γεγονός ότι κατά την περίοδο της ρωσικής κατοχής της Τραπεζούντας (1916-1918) βρισκόταν στην πλευρά που κατείχαν οι Ρώσοι, και έτσι γλίτωσε τις βιαιότητες και την εκκένωση που υπέστησαν οι μονές Σουμελά και Βαζελώνα.
Απόκοσμα ουρλιαχτά βγαλμένα, λες, από ταινία τρόμου, ανάκατα με παρακλητικούς ύμνους προς τον Κύριο, διαπερνούν ακόμα και τους τεράστιους πετρόχτιστους τοίχους μιας παλιάς εκκλησίας γνωστής ιεράς μονής που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Μέγαρα.
Οσοι βρίσκονται πίσω από τις βαριές ξύλινες πόρτες του μοναστηριού ακούν με κομμένη την ανάσα όσα διαδραματίζονται στο πλαίσιο του εξορκισμού ενός αγοριού μόλις 10 χρόνων.
Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.
Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό.
Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.
Γύρω στα 1800 κάποιος μοναχός από το Άγιον Όρος ξεκίνησε να πάει στη Μικρά Ασία όπου υπήρχαν μετόχια αγιορείτικα, φέρνοντας μαζί του και αγιογραφημενες εικόνες για να τις πουλήσει. Μια από αυτές τις εικόνες, ποιος ξέρει με πόσες νηστείες και προσευχές αγιογραφημένη, ήταν της Παναγίας της επονομαζόμενης Γοργοεπηκόου (Γοργοϋπηκόου). Την εικόνα αγόρασε στη Σμύρνη μια οικογένεια ευσεβής, πού με τα χρόνια την έδινε πολύτιμη κληρονομιά σε κάθε πρωτότοκο…
«Δεν θυμάμαι πολύ καλά τη μητέρα μου. Πέθανε όταν ήμουν πολύ μικρός. Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία της. Εκείνο τον καιρό οι φτωχοί και κυρίως αυτοί που ζούσαν στα βουνά της Κύπρου δεν έβγαζαν φωτογραφίες. Το μόνο που θυμάμαι για τη μητέρα μου, ήταν η μέρα που αρρώστησε.
