Μένεις μόνος και τους βρίσκεις όλους. Χάνεις δυνάμεις με το πέρασμα του χρόνου και χαίρεσαι μυστικώς, γιατί χάνεται κάτι το πρόσκαιρο και φθειρόμενο.
Και είναι η ζωή μία υπενθύμιση του θανάτου και ο θάνατος μία υπενθύμιση της ζωής.
Όλα είναι όμορφα, μ’όλα χαίρεσαι.
Μα τίποτα δεν σε αγγίζει βαθιά. Γιατί;
Γιατί ήδη βρίσκεσαι αλλού, σε τόπους όπου το όμορφο και ωραίο έχει πάρει άλλη μορφή.
Εάν σε αγγίξει το μυστήριο.
Εάν γευθείς την μοναξιά ως παρουσία.
Εάν τα λόγια τα κάνεις προσμονή.
Τότε θα δεις το μπλε του ουρανού να ενώνεται με την θάλασσα και την γη.
Κι αν όλα είναι δρόμος. Γίνεται και ο δικό σου δρόμος αέρινες στροφές πάνω στις συννεφιές, πάνω στο μπλε του ουρανού.
Και όλα είναι όμορφα.
Και όλα παίρνουν νόημα βαθύ.
Νόημα ζωής…
Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
imverias