Τα ψέματα, πλέον, έχουν τελειώσει οριστικά. Τη Δευτέρα το πρωί, στον 7ο όροφο της Κουμουνδούρου θα υπάρχει νέος ή νέα ένοικος. Εκεί θα τον/την υποδεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας, για να γίνει η σεμνή τελετή παράδοσης-παραλαβής.
Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική αναμέτρηση κυλούσε για σχεδόν δύο μήνες μέσα σε εντελώς κόσμια πλαίσια, καθώς οι Έφη Αχτσιόγλου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Παππάς και Στέφανος Τζουμάκας, κράτησαν ένα πολύ υψηλό επίπεδο διαλόγου.
Μαζί του, όμως, μπήκε στην αναμέτρηση η χυδαιότητα, τα fake news, η κατασκευή «εσωτερικών εχθρών» και ένα κράμα λαϊκισμού made in USA και συμπεριφοράς που δεν αρμόζει στην Αριστερά. Όσο και αν προσπάθησε να πάρει αποστάσεις, δεν τα κατάφερε.
Άλλωστε, οι επιθέσεις λάσπης προς την Έφη Αχτσιόγλου και δεκάδες άλλα στελέχη του κόμματος προέρχονταν στο διαδίκτυο από τους οπαδούς του -ναι, περί οπαδών πρόκειται- και σε κεντρικό επίπεδο από παλιούς και όψιμους υποστηρικτές του.
Είναι σαφές ότι η Κουμουνδούρου «λούζεται» τις συμπεριφορές που αποδέχθηκε και αγκάλιασε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά και την κοντόφθαλμη, πολιτικά, και χωρίς καμία δικλίδα αυτοπροστασίας, επιλογή της αλλαγής του καταστατικού Γι αυτό και οι πολιτικοί της αντίπαλοι κρυφογελούν με τα όσα συμβαίνουν.
Τα παραπάνω ανήκουν, πλέον, στο παρελθόν. Μπορούν, όμως, να στοιχειώσουν για τα καλά τον ΣΥΡΙΖΑ και στο μέλλον -όχι το άμεσο, πιθανότατα- να τον οδηγήσουν στη διάσπαση.
Επομένως, τα μέλη του κόμματος, εκείνα που το πονούν πραγματικά, οφείλουν να το προστατεύσουν και να κάνουν μια επιλογή ενότητας. Να μην επιβραβεύσουν τη σήψη και τον εκφυλισμό. Διότι δεν ψηφίζουν μόνο για εκείνους.
Η εκλογή του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να απασχολεί μόνο 150.000 ανθρώπους, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ο τέταρτος πολιτειακός παράγοντας της χώρας και ο εν δυνάμει πρωθυπουργός της.
Επομένως, αυτή η τόσο σοβαρή υπόθεση δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο χουλιγκανισμού και ρεβανσιστικής -από ποιον άραγε;- λογικής.
Ούτε φυσικά μπορεί να αφεθεί στα χέρια μαθητευόμενων μάγων, που παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως μεσσίες, που δεν έχουν κανένα πολιτικό πρόγραμμα, καμία κοινωνική δράση και που όταν ανοίγουν το στόμα τους προκαλούν εθνικούς κινδύνους.