Βουλευτής του ελβετικού Χριστιανοδημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος και δημοσιογράφος, ο Μετάν έδωσε συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα με την ευκαιρία του τελευταίου βιβλίου του με τίτλο «Για μια δημοκρατική και κυρίαρχη Ευρώπη» (εκδ. Syrtes), στο οποίο υποστηρίζει πως η τεχνοκρατική προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγεί την ήπειρο στην παρακμή της και πως, για να σώσει τον πνευματικό και τεχνολογικό πολιτισμό της, η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ενωθεί στη βάση ενός νέου αυθεντικά δημοκρατικού σχεδίου.
«Μετά το Μάαστριχτ, η μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης φάνηκε να εκτροχιάζεται», λέει ο Μετάν. Είχαμε τότε «κυριαρχία του υπερφιλελευθερισμού, διεύρυνση του ΝΑΤΟ και αποστάσεις από τη Ρωσία, υποστήριξη ορισμένων εθνικισμών εναντίον άλλων (για παράδειγμα, του σλοβενικού και του κροατικού εναντίον του σερβικού, του ουκρανικού, του γεωργιανού και του βαλτικού εναντίον του ρωσικού) και κυρίως αυξανόμενο δημοκρατικό έλλειμμα με τον παραμερισμό των λαών προς όφελος μιας αδιαφανούς και τεχνοκρατικής υπερδομής που υποτίθεται ότι θα διέχεε το καλό μέσω προδιαγραφών και οδηγιών και υποχρεωτικών διεθνών συνθηκών». Όπως υπογραμμίζει ο Μετάν, «για έναν δημοκράτη που σέβεται τον εαυτό του, αυτό δεν είναι αποδεκτό».
Πρώην διευθυντής της εφημερίδας Tribune de Geneve, διευθυντής της ένωσης ελβετών δημοσιογράφων, βουλευτής, πρώην πρόεδρος του Μεγάλου Συμβουλίου του καντονιού της Γενεύης και συγγραφέας βιβλίων για τη διεθνή πολιτική, καθώς κι ενός δοκιμίου για τη ρωσοφοβία των Δυτικών, ο Μετάν αναφέρει στο νέο βιβλίο του το παράδειγμα της αρχαίας Ελλάδας, η οποία «υπέστη αφαίμαξη και έχασε τη ζωτικότητά της εξελληνίζοντας παράλληλα τους γειτονικούς λαούς».
«Ευρώπη όπως… αρχαία Ελλάδα»
«Η Ευρώπη, όπως η αρχαία Ελλάδα», εξηγεί στη Le Figaro, «βυθίσθηκαν σε καταστροφικούς εμφύλιους πολέμους –τον Πελοποννησιακό πόλεμο στην περίπτωση της Ελλάδας, τον Ευρωπαϊκό Μεγάλο Εμφύλιο Πόλεμο από το 1914 έως το 1945 σ’ εκείνη της Ευρώπης– που είχαν ως αποτέλεσμα να σπάσει το ελατήριο των αντίστοιχων πολιτισμών τους.
Η Ελλάδα, όπως και η Ευρώπη, λίγο-λίγο άδειασαν από πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωτικότητα προς όφελος τρίτων δυνάμεων, στην ενίσχυση των οποίων συνέβαλαν: αλεξανδρινή Αίγυπτος και Ρώμη για την Ελλάδα, ΗΠΑ και Κίνα για την Ευρώπη. Για να αντισταθούν σ’ αυτή τη σχετική παρακμή και να εξορκίσουν τους εμφύλιους πολέμους, αμφότερες προσπάθησαν να δημιουργήσουν ενώσεις ή συνομοσπονδίες κρατών. Κάθε φορά, οι διαιρέσεις τους τις παρακινούσαν να ζητούν βοήθεια από εξωτερικές δυνάμεις, που στο τέλος κατέστησαν μοιραίες. Έτσι η Ρώμη έβαλε τέλος στην ελληνική ανεξαρτησία το 146 π.Χ..