Θρησκεία

Το πάθος της έπαρσης φυτρώνει κατά κάποιο τρόπο μέσα σχεδόν σε κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό ο Κύριος από το σημείο αυτό αρχίζει τους μακαρισμούς. Ξεριζώνει από το χαρακτήρα μας την υπερηφάνεια ως άλλο πρωταρχικό κακό, με το να μας συμβουλεύει να μιμούμαστε Εκείνον, που θεληματικά πτώχευσε και ο Οποίος είναι ο αληθινά μακάριος. Έτσι θα τραβήξουμε πάνω μας την κοινωνία της μακαριότητας, αφού θα έχουμε εξομοιωθεί με το να πτωχεύσουμε θεληματικά, όσο μπορούμε κι όποιοι κι αν είμαστε.

Να προσευχόμαστε καθημερινά και διαρκώς ακόμη και την ώρα που περπατάμε στο δρόμο, εργαζόμαστε ή όταν πέφτουμε στο κρεβάτι να αναπαυθούμε, μετά μία κουραστική μέρα. Να δοξάζουμε τον Θεό για το έργο Του και να ζητάμε το έλεος Του. Η προσευχή και η κατάνυξη αποτελούν όπλο και θωρακίζουν τον πιστό απέναντι στο κακό, που νοιώθει αδύναμο να δράσει και φεύγει άπρακτο.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 Έλεγε μια ιστορία ο αββάς Ιωάννης των Κελλίων·
«Ήταν μια πεντάμορφη και πάμπλουτη πόρνη στην Αίγυπτο και οι άρχοντες μαζεύονταν μελίσσι γύρω της. Μια μέρα περνούσε τυχαία απ’ την εκκλησία και είπε να μπει μέσα.

Ο υποδιάκονος, που φύλαγε την πόρτα, δεν την άφησε λέγοντας·
– Δεν είσαι άξια να μπεις στον οίκο του Θεού, είσαι βρώμικη εσύ.

Όλο το ανθρώπινο γένος, το αιχμάλωτο στα δεσμά της αμαρτίας, στα δεσμά του χρόνου και στα δεσμά του θανάτου, ελευθερώθηκε διά του Χριστού μας, ελευθερώθηκε με την Ανάσταση Του και από τον τόπο της εξορίας του επέστρεψε πάλι στον ποθεινότατο Παράδεισο.