Κανονικά εμείς οι Χριστιανοί δεν πρέπει να φοράμε μαύρα λόγω πένθους διότι πως είναι δυνατόν να πενθούμε αφου πιστεύουμε στην Ανάσταση και στη Ζωη μετά Θάνατον.
Τα μαύρα έχουν μείνει από την παράδοση μας και συνεχίζουμε να τα φοράμε ως τιμής ένεκεν για τον νεκρό μας, είναι ένας φόρος τιμής για την μνήμη του.
Για να καθαρίσετε τον χώρο σας από κάθε αρνητική ενέργεια από μαγεία ή επιθέσεις του κακού και να επαναφέρετε την αρμονία και ευτυχία στην ζωή σας, να διαβάζετε αυτήν την προσευχή ,σταυρώνοντας με το δεξί σας χέρι και κρατώντας έναν σταυρό, τον χώρο σας , αφού έχετε θυμιάσει πρώτα.
«Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε»(Ματθ.ΚΑ’22)
Τα 23 Τελώνια είναι 23 έλεγχοι που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του για συγκεκριμένα αμαρτήματα.
Σε κάθε έλεγχο εξετάζεται η ψυχή για ένα συγκεκριμένο αμάρτημα. Αν δεν έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα προχωρά στο επόμενο τελώνιο και αν κατορθώσει και περάσει και το εικοστό τρίτο τελώνιο φτάνει μπροστά στην Πύλη του Παραδείσου.
Μετά την θεραπεία του ο Μοτοβίλωφ έγινε πολύ τακτικός επισκέπτης της μονής. Κατά την διάρκεια μιας συνομιλίας του με τον όσιο Σεραφείμ,τέλη Νοεμβρίου του 1831, ευτύχησε να τον δη καταγλαϊσμένο από τη Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η Χριστιανική ζωή πρέπει να γίνη ζωή εν Αγίω Πνεύματι.
Φρίκη, τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία.
Γι’ αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δε συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.
Σε εποχές που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τα γήινα και αγνοούν και περιφρονούν και αμφισβητούν την ουράνια πολιτεία, σε εποχές που λησμονούν και ειρωνεύονται τον Δημιουργό, Εκείνος δεν παύει να δείχνει δια του υιού Του και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και των Αγίων του, την αγάπη Του.
Κάποτε πού ήταν στην Αιδηψό καί έκανε μπάνια, ξυπνούσε άπό τίς 3 τά χαράματα καί προσευχόταν. Ενα πρωί διηγήθηκε ότι τήν προηγούμενη βραδιά τόν επισκέφθηκαν γνωστοί κεκοιμημενοι, οί όποιοι τού έδωσαν τά ονόματα τους, γιά νά προσευχηθεί.
Ενας άπό αυτούς κάθισε δίπλα του στό κρεβάτι καί ήταν τόσο παγωμένος, πού μετά έκανε 5 ώρες νά συνέλθει άπό τό ψύχος.
«Ήταν, λές καί τόν είχαν βάλει στην κατάψυξη…»
Ο μακαριστός αδελφός της Ιεράς Μονής μας του Οσίου Γρηγορίου, πατήρ Δημήτριος Μοναχός Γρηγοριάτης (1976), είχε πολλή αρετή και ήταν τέλειος εργάτης της υπομονής, της υπακοής και της προσευχής. Είχε στον κόσμο ένα ανηψάκι, το οποίο αρρώστησε βαρειά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα, ένα πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν.
Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε: «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»
Και ο Γέροντας απάντησε:
«Τους λέω να τους κοινωνούν συχνά. Το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά όλον τον άνθρωπο.
