O συγγραφέας Ζακ Λακαριέρ έλεγε:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνον αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα».
Προσέξτε, λοιπόν, κάτι:
Σκληροί όσο κανένας λαός της αρχαιότητας. Με τυφλή πειθαρχία και αταλάντευτη προσήλωση στους νόμους. Ο οίκτος για όσους τους παρέβαιναν ήταν άγνωστη λέξη. Κανενός είδους επιείκεια δεν μπορούσε να έχει θέση στον τόπο που για περίπου δύο αιώνες γεννούσε τους πιο δεινούς πολεμιστές του κόσμου.
Αυτή όμως, η άτεγκτη απονομή «θείας δίκης» στην αρχαία Σπάρτη γέννησε και ένα μεγάλο μύθο. Ίσως το μεγαλύτερο της σχολικής διδακτικής ιστορίας για την αρχαία Ελλάδα.
Ήταν 4 Μαΐου 1941 όταν ο Χίτλερ έκανε μια δήλωση στο Ράιχσταγκ η οποία προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στην παγκόσμια κοινότητα και η οποία (κατά περίεργο λόγο) δεν έχει λάβει την σημασία που της άξιζε από τον Ελληνικό τύπο και γενικά τα ελληνικά ΜΜΕ. Η δήλωση αυτή ήταν η εξής:
Ονομαζόταν Θεόδωρος και αποβιβάστηκε σε ακτή της Φλώριδας στις 14 Απριλίου του 1528. Ήταν μέλος ισπανικής εξερευνητικής αποστολής.
Αιγύπτιοι και ξένοι ειδικοί έχουν αρχίσει την διαλεύκανση μυστήριων στις Πυραμίδες με τη βοήθεια των σωματιδίων στο εσωτερικό τους.
Η ομάδα χρησιμοποιεί «κοσμικές ακτίνες» για να δημιουργήσουν χάρτες που δείχνουν τις εσωτερικές δομές αυτών των αρχαίων θαυμάτων – και λένε ότι υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις.
Λόγος πολύς έχει γίνει κατά το παρελθόν, και πολλές μελέτες έχουν γραφεί, με θεματολογία περιστρεφόμενη γύρω από τα στρατηγήματα και τις τακτικές που εφήρμοσαν στα Πεδία τις Μάχης οι Αρχαίοι Έλληνες, επιτυγχάνοντας αποφασιστικό αποτέλεσμα για την Τροπή της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Την Πολυξένη οι αρχαίοι ημών πρόγονοι προσπάθησαν να την ξεχάσουν. Επειδή ο πιο σπουδαίος ήρωας του Τρωικού πολέμου, ο Αχιλλέας, σκοτώθηκε για τα ωραία της μάτια κι όχι υπέρ πίστεως και πατρίδος. Τα περί «αχίλλειας φτέρνας» που τάχα χτυπήθηκε από το βέλος του Πάρη, είναι εφεύρεση του τέταρτου π. Χ. αιώνα, κάπου τετρακόσια χρόνια μετά τον Όμηρο. Ο οποίος Όμηρος πουθενά δεν λέει, πώς πέθανε ο Αχιλλέας.
Μόλις 58 λεπτά χρειάστηκαν για να εκτελεστεί η αποστολή που έστειλε τον άνθρωπο να κάνει μια περιφορά στο διάστημα, γύρω από τον πλανήτη μας, και να επιστρέψει σώος στη Γη. Ήταν από τις 9.57’ ως τις 10.55’ τοπική ώρα Μπαϊκονούρ, στις 12 Απριλίου του 1961. Ως τότε, όμως, είχαν προηγηθεί πολλά.
Παρακολουθούσε μια τον εξηντάρη επιστήμονα που αγόρευε συνεπαρμένος και μια τον συνεργάτη του που χαμογελούσε θριαμβευτικά και κουνούσε επιδοκιμαστικά το κεφάλι του. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι εικόνες από διάφορα μεσαιωνικά βασανιστήρια και προσπαθούσε να φανταστεί ποιο από αυτά θα διάλεγε για να εκδικηθεί εκείνους που τον είχαν πείσει να δεχτεί τον Γερμανοεβραίο φυσικομαθηματικό σε ακρόαση.
«Με παρακολουθείτε, κύριε πρόεδρε;».
Όταν απέτυχε η επανάσταση του 1770, τα λεγόμενα Ορλωφικά, οι Τούρκοι ανελέητα έσφαζαν στο πέρασμά τους τον άμαχο πληθυσμό. Ανάμεσα σε όσους έφευγαν για να γλιτώσουν από το μίσος του κατακτητή ήταν και η μάνα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Αν και ετοιμόγεννη πήρε το δρόμο προς τη Μεσσηνία μαζί με το υπόλοιπο πλήθος και από εκεί προς το Ραμαβούνι, για να γλυτώσει και εκείνη αλλά και το παιδί που κουβαλούσε στην κοιλιά της.
