Από την Καρπασία στην Αμμόχωστο η διαδρομή σε γεμίζει οργή . Οργή για τις καταστροφές , για τις ανεκμετάλλευτες εκτάσεις αλλά και για τα σπίτια που κρύβουν τον πόνο της κάθε οικογένειας που τα άφησε στα χέρια του εισβολέα.
Γράφει η Μαρία Γιαχνάκη
Σημαντική η στήριξή τους από την εκκλησία και τα μοναστήρια σε μια εποχή που οι μαθητές λιποθυμούν από την πείνα. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράτος σε ρόλο θεατή. Εικόνες που θυμίζουν άλλες εποχές.
«Απόπειρες για να φθάσω μέχρι τον κεσέ έκανα κι άλλες φορές αλλά προτίμησα να πεινάσω παρά να μπω σε αυτή τη διαδικασία που τη θεωρώ άκρως εξευτελιστική. Αυτό έλεγα διαρκώς μέσα μου αλλά στο τέλος δεν άντεξα την πείνα»
Μετά την απότομη ροή των προσφύγων από την εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, όπου μαζί τους έμπαιναν ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα μετανάστες ακόμη και από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, θα είχε μεγάλο δημοσιογραφικό και όχι μόνο ενδιαφέρον, να δει κανείς πως έχει διαμορφωθεί η τοπική κοινωνία αλλά και ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσης στα νησιά όπου φιλοξενούνται.
Που θα φτάσει ο εκτουρκισμός των κατοίκων της Θράκης ; Ποια θα είναι η θέση των λιγοστών Χριστιανών; Ποια είναι τελικά η καταπιεσμένη μειονότητα ;
«Είμαστε μόνοι και παλεύουμε να σώσουμε την γλώσσα μας, την παράδοσή μας και την πίστη μας λένε οι Χριστιανοί κάτοικοι. Τα περισσότερα χωριά της Ροδόπης είναι πια μουσουλμανικά .»
