Τι σημαίνει το όνομα Ηλίας;
Το όνομα Ηλίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του αντίστοιχου εβραϊκού ονόματος Ελιγιαχού (אליהו), το οποίο σημαίνει «Ο Θεός μου είναι Ο Ων».
Γιατί τα εκκλησάκια του Προφήτη βρίσκονται σε υψόμετρο
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στη Θράκη και τη Μακεδονία, ο προφήτης Ηλίας θεωρείτε ως κύριος της βροχής, των βροντών και των κεραυνών.
Η ξηρασία που επέβαλε ο Ηλίας κατά την Παλαιά Διαθήκη αλλά και η Αποκάλυψη Ιωάννου που μιλά τριετή ξηρασία πάλι με σκοπό τη μετάνοια.
Οι χωρικοί στη Βόρεια Θράκη πού ήρθαν στην Ελλάδα το 1923 και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Μακεδονία, πρόσφεραν στον άγιο «κουρμπάνι» δηλαδή έκαναν τελετουργικό σφάξιμο και μαγείρεμα ενός αρνιού, μοσχαριού, ταύρου ή αγελάδας προς τιμήν του προφήτη Ηλία.
Οι χωρικοί που ήσαν αγρότες ως επί το πλείστον θεωρούσαν τον προφήτη Ηλία προστάτη από τον καλοκαιρινό καύσωνα αλλά και τις ξαφνικές καλοκαιρινές νεροποντές που ήταν και επικίνδυνες για τους ανθρώπους της υπαίθρου λόγω των κεραυνών. Έτσι λοιπόν έχτιζαν Εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων και βουνών ώστε ο προφήτης Ηλίας να εποπτεύει από ψηλά την περιοχή και να προστατεύει τον κόσμο από τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα.
Σύμφωνα με μια άλλη αναφορά που απαντάτε στην λαϊκή παράδοση ο προφήτης Ηλίας – Αϊ-Λιας ήταν ναύτης που η θάλασσα προσπάθησε πολλές φορές να τον πνίξει.
Όταν βαρέθηκε τα ταξίδια, αποφάσισε να βρει ένα μέρος που να μην ξέρουν τι είναι θάλασσα και καράβι. Έτσι, λοιπόν σύμφωνα με την παράδοση, πήρε ένα κουπί στον ώμο και τράβηξε για τη στεριά και όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που κρατάει στα χέρια του και όσο του απαντούσαν «κουπί», τραβούσε ψηλότερα.
Όταν κάποτε έφτασε σε ένα ψηλό βουνό συνάντησε έναν τσοπάνη και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που βαστούσε. Ο τσοπάνης το κοίταξε καλά καλά και ύστερα του είπε «ξύλο είναι».
Ο Αϊ-Λιας γέλασε ικανοποιημένος και έμεινε από τότε κοντά στους ανθρώπους των βουνών και όπως αναφέρει η παράδοση «Στένει ολόρθο το κουπί, χτίζει μια καλύβα και αποφασίζει να μείνει εκεί όλη του τη ζωή. Για τούτο τον Άγιο Ηλία τον βάνουν πάντα στα ψηλώματα»