Οι άγιοι μιλούν για κάτι που ονομάζεται «ανέσπερον φως» .
Είναι το φως που δεν το βλέπει κανείς με τα μάτια του σώματος, αλλά με τα μάτια της καρδιάς.
Ποτέ δεν παύει να λάμπει μέσα στην καθαρότητα και τη διαύγεια της ψυχής. Αδιάλειπτη ιδιότητά του είναι να καθαρίζει τον πιστό που προσπαθεί να καθαρίζει τον εαυτό του. Είναι το αιώνιο φως που δεν παύει ποτέ να φωτίζει και που αγκαλιάζει και διαπερνάει το κέλυφος της ύλης και του χρόνου.
Το φως όμως αυτό δεν δίνεται έτσι αυτόματα στον καθένα, λένε οι άγιοι. Δίνεται μόνο σ’ αυτούς που παραδίνουν την καρδιά τους στην αγάπη του Κυρίου, καθώς διαλέγουν και βαδίζουν με συνέπεια «την στενήν και τεθλιμμένην οδόν».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία Άγιο Φως ή Φως της Αναστάσεως ονομάζεται η φωτιά («φως») η οποία συμβολίζει την Ανάσταση και μεταδίδεται από τον Αρχιερέα στους πιστούς κατά την τελετή της Αναστάσεως το Μεγάλο Σάββατο.
Στην Ελληνορθόδοξη παράδοση εκλαμβάνεται από αρκετούς ως θαύμα, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο λίγο πριν τον εορτασμό της Ανάστασης στο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, κατά το οποίο η φλόγα ανάβει με θαυματουργό τρόπο εντός του Παναγίου Τάφου και μόνο υπό την παρουσία του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, υπό την αιγίδα του οποίου γίνεται η τελετή της αφής, αναφέρεται στην ιστοσελίδα του σε αυτό ως θαυματουργική επέμβαση.
Ωστόσο έχει αναφερθεί από επισκόπους του Πατριαρχείου ότι το θαύμα είναι ο καθαγιασμός της φυσικής φωτιάς που λαμβάνεται από την άσβεστη κανδήλα εντός του Παναγιού Τάφου, και όχι το άναμμα προηγουμένως σβησμένης κανδήλας ή κεριών.