Ο Χριστός κρεμόταν στον Σταυρό, εγκαταλελειμμένος από τους πάντες και, όντας σε τρομακτκή αγωνία, οι κατήγοροί Του τον χλεύαζαν, ζητώντας απ’ Αυτόν ακριβώς ένα θαύμα: “…καταβάτω νυν από του σταυρού, ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμεν”.
Αλλά δεν κατέβηκε και αυτοί δεν πίστεψαν. Άλλοι, ωστόσο, πίστεψαν ακριβώς από το γεγονός πως ο Χριστός δεν κατέβηκε από τον Σταυρό, επειδή μπόρεσαν να νιώσουν όλη τη θεότητα, το απεριόριστο ύψος αυτής της ταπεινώσεως, αυτής της ολοκληρωτικής συγγνώμης ν’ ακτινοβολεί από τον Σταυρό: “Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν”.
Ο Χριστός όμως επιτέλεσε θαύματα: το Ευαγγέλιο είναι γεμάτο από ιστορίες για θεραπείες αρρώστων, για αναστάσεις νεκρών, και ούτω καθεξής. Μπορούμε, λοιπόν, να ερωτήσουμε ποιο είναι το νόημα αυτών των θαυμάτων, που έτσι κι αλλιώς ο Χριστός επέλεξε ν’ αποκαλύψει στον κόσμο; Αν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, δεν επιτελούσε θαύματα εκεί όπου οι άνθρωποι δεν Τον πίστευαν, αν επέπληττε τους ανθρώπους που αναζητούσαν και προσδοκούσαν θαύματα απ’ Αυτόν, τότε γιατί τα έκανε;
Όλα τα θαύματα που γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο, προκλήθηκαν από την αγάπη του Χριστού. «Εσπλαχνίσθη περί αυτών…», μας λέει ο ευαγγελιστής. Σπλαχνίστηκε τους γονείς, των οποίων η νεαρή θυγατέρα είχε μόλις πεθάνει, τη χήρα που είχε χάσει το μονάκριβο παιδί της, αυτούς που διασκέδαζαν και χαίρονταν στο γάμο και δεν είχαν αρκετό κρασί, τον τυφλό, τον παράλυτο, αυτούς που υπέφεραν. Αυτό σημαίνει πως πηγή των θαυμάτων είναι, οπωσδήποτε, η αγάπη. Τα θαύματα, ο Χριστός δεν τα έκανε για τον εαυτό Του – για να δοξαστεί, για ν’ αποκαλύψει τη θεότητά Του ή για να την αποδείξει στους ανθρώπους – αλλά μόνο από αγάπη. Κι επειδή αγαπά, δεν αντέχει να βλέπει τον άνθρωπο φυλακισμένο από το κακό να υποφέρει.