«Στην Αγία Μαρίνα στη συνοικία «Λάκες» είναι ο ναός της Αγίας Ειρήνης δίπλα στον Άγιο Ιωάννη. Εκεί είναι το σπίτι και το χωράφι ιδιοκτησίας παλιά Ιωάννη Κακομανώλη, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα. Στο πίσω μέρος του σπιτιού είναι μια αυλή και εκεί υπήρχε μια συκιά τεράστια που τα κλαδιά της έφταναν στα παράθυρα των υπνοδωματίων.
Πριν από πολλά χρόνια ενώ όλη η οικογένεια κοιμόταν – η ώρα ήταν μεσάνυχτα καί ήταν μήνας Ιούλιος με πολύ ζέστη – ξαφνικά, ξύπνησαν όλοι στο σπίτι από τα χτυπήματα της συκιάς στο παράθυρο και την πόρτα, χτυπήματα με τέτοια δύναμη, χωρίς να φυσά ίχνος αέρα. Τρόμαξαν όλοι και δεν κοιμήθηκαν ξανά. Το πρωί βγήκαν στην αυλή και βλέπουν το τεράστιο αυτό δένδρο να έχει μαραθεί και να έχει γείρει στο έδαφος. Ο ιδιοκτήτης τότε φώναξε ανθρώπους για να ξεριζώσουν το δένδρο εφ’ όσον είχε πια πέσει καί δεν μπορούσε να γίνει τίποτε για να ξαναρθεί στην πρώτη του θέση.
Μαζεύτηκε κόσμος από το χωριό για να ακούσουν την διήγηση του ιδιοκτήτη και όλοι λυπήθηκαν γιατί αυτή η συκιά έδινε τα καλύτερα σύκα σε όλη την γειτονιά. Πήραν οι εργάτες τις τσάπες και όταν πια βγήκε η τεράστια ρίζα, σε μια στιγμή φωνάζει ο ένας εργάτης « μην χτυπάς κάτι γυαλίζει », και τί να δουν, στο βάθος του λάκου φαινόταν μια μικρή εικόνα ασημωμένη, η Αγία Ειρήνη. Τότε φέρανε τον παπά, έγινε λειτουργία και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχτισε αμέσως το μοναστηράκι που είναι στη Λάκκα. Μέσα στο μοναστηράκι φυλάσσεται το εικόνισμα το μικρό το ασημωμένο που βρέθηκε ».
Την διήγηση κατέθεσε γραπτώς η Ζωγραφούλα Χαλκιάδου στα πλαίσια της εργασίας της Γ Γυμνασίου για την Τοπική Εκκλησιαστική Ιστορία. Η εργασία έγινε στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών το σχολικό έτος 2007-8.
Έρευνα: Ειρήνη Βοναπάρτη