Αυτές είναι οί επτά θανατηφόρες πληγές πού μέ κυνηγούσαν πάντοτε καί άποδυνάμωσαν πολύ τήν ταπεινή ψυχή μου!
Α'. Υπερηφάνεια
Έάν τώρα έπιθυμής ψυχή νά ύπερηφανευθούμε, έλα νά κατέβης μόνο μέχρι κάτω στό Κοιμητήρι!
Θά ιδής καλλίτερα εκεί γιατί ύπερηφανεύεσαι ποιά είναι ή δόξα του κόσμου καί τής άνθρώπινης ζωής!
Νά, τό κρανίο παραμένει άσχημο καί είναι κάποιου άρχοντος, πού πέρασε τήν ζωή μέ δόξα, σάν ένας ύπερήφανος Εωσφόρος.
Άκόμη πιό πέρα ένα άλλο ενός άνθρωπου ζητιάνου, πού σερνόταν στήν ζωή μέ ύπομονή καί ταπείνωσι.
Ποιόν τώρα άνάμεσά των έσύ βρίσκεις εύτυχισμένον; Τόν χαϊδεμένο καί υπερήφανο ή τόν πτωχό καί ταπεινό;
Νά, έκεί ό προεστώς του χωριού πού ήταν σάν βαρέλι κι έδιωχνε τούς πτωχούς έρημίτες κι όλοι τόν δυσφημούσαν σάν νάταν βόϊδι.
Καί νά, στήν κοιλάδα είναι τό κρανίο ενός πτωχού ασκητού πού έμεινε άγνωστος στήν σπηλιά γυμνός, ήσυχος καί πεινασμένος.
Τί νομίζεις τώρα γιά τήν δόξα αύτών πού έπλούτισαν στήν Βασάν. Ιδού μόνο τί άπομένει άπό τήν ανθρώπινη δυστυχία!
Β’. Φθόνος
Άπό τόν μισητό φθόνο, έάν βλέπης ότι πολεμήσαι, μάθε ότι αύτό τό πάθος είναι δυσκολοθεράπευτο.
«Ολα τά άλλα πάθη είναι έκ φύσεως άνθρώπινα καί όταν διαπράττονται νομίζεις ότι σέ γλυκαίνουν.
Στόν φθόνο άντιθέτως αισθάνεσαι ότι είσαι σάν τό δηλητήριο διότι στήν καρδιά σου φωλεύει τό άκοίμητο σκουλήκι.
Τό πάθος του φθόνου είναι έργο διαβολικό πού δέν σ’ αφήνει νά είρηνεύσης, όταν βλέπης άλλους νά προοδεύουν.
Μήν άφήνεις νά κουφοβράζη τό κακό άνεξομολόγητο μήπως καί τυχόν χαθή τό καλό έμπόρευμα τής άρετής.
Γ'. Φιλαργυρία
«Οταν συλλαμβάνεσαι στήν παγίδα τής άχόρταστης φιλαργυρίας νά τήν βλέπης σάν μιά πληγή κατά τούς πνευματικούς πατέρας.
«Οντας συνήθεια άφανής (μυστική), είναι δύσκολο νά γίνη άντιληπτή καί πολλούς ύποδουλωμένους στό χρήμα τούς κατέστρεψε.
Δ'. Πορνεία
Στήν ήδονή τής άκολασίας, έάν είσαι συνηθισμένος, έλα νοητώς, ταλαίπωρε, μέχρι τήν πόρτα του Δαβίδ.
Νά φαντάζεσαι ότι εκεί τήν έσχάτη ημέρα ό φοβερός θρόνος τής Κρίσεως θά τεθή γιά εμάς.
Πώς θά ύποφέρης τήν οργή του Δικαίου Κριτού! Πώς θά περάσης τόν ποταμό, πού τρέχει μέ πύρινη φλόγα!
Ε'. Γαστριμαργία
Έάν έχης αναισθησία στήν άχόρταστη κοιλιά σου, έλα μυστικά μέχρι τόν Γολγοθά δίπλα στόν Σταυρό τοΰ Χριστοΰ!
Ιδού, βλέπε, ψυχή μου, τόν βράχο πώς σχίσθηκε στήν θέα τής σταυρώσεως τοΰ ανεκτίμητου Θησαυρού.
Έάν μυστικά πηγαίνης συχνά μέ τόν λογισμό σου στόν Γολγοθά, θά κερδίζης άπό εγκράτεια ταπεινούμενος νοερά.
ΣΤ'. Άκηδία
Έάν τό πνεύμα τής άκηδίας βλέπης ότι σέ κυριεύει, σκέψου τήν ώρα τοΰ θανάτου καί τίς άσβεστες φλόγες.
Ζ'. ‘Οργή
Ψυχή, πού έχεις τήν οργή καί εύκολα ερεθίζεσαι άπό τρεις μακαρισμούς ταλαίπωρη στερείσαι!
Δέν θά κληρονομήσης τόν κόσμο τής άνω μακαριότητος, πού άνήκει στούς πράους, όπως είπε ό Κύριος.
«Ελα, φύσις ώργισμένη γιά νά δής τόν πράο Αμνό, πώς κρεμάσθηκε στόν Σταυρό, ύπομένοντας τά πάντα γιά μας..
Λοιπόν να υποδέχεσαι τους άνθρώπους με πραότητα γιά νά κληρονομήσης τόν κόσμο των πραέων αιωνίως. Αμήν.
Από το βιβλίο: «Ό Βίος καί τά ποιήματα τον Όσίον Ιωάννου τον Χοζεβίτον 1913-1960»
Μετάφρασις: Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης – 1984