Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου:
Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ’ ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος, αναχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο. Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακριά του γενειάδα, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και από τις μεγάλες τρίχες του σώματός του.
Τον μεγάλο αυτό Άγιο, τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθηκε τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.
Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5 – 6 ετών και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής : Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα. Κάποτε όμως, ο τραπεζάρης, πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν. «Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει», σκέφτηκε. Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.
«Ας πάω να δω, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω» είπε μια μέρα, από μέσα του ο τραπεζάρης. Πράγματι τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και, μ’ αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του! Ο μικρός κουβέντιαζε με το Θείο Βρέφος, που βρισκόταν στην αγκαλιά της Θεοτόκου στην εικόνα του Τέμπλου!
«Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δεν Σε ταΐζει κανείς, ούτε η μαμά Σου». Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί. Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, πήρε το ψωμί! Και όπως μάζεψε το χεράκι Του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί, μέσα στην εικόνα!
Αμέσως ο τραπεζάρης, με τη ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Ο ηγούμενος τότε, έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν :
«Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον Οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες».
Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίνουν ψωμί, αλλά τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα, είπε στον Χριστούλη :
«Χριστούλη μου δεν μου δίνουν ψωμάκι, αλλά μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα που θα το βρεις, δεν ξέρω»! Και – ω, του θαύματος – άπλωσε το μικρό Του χεράκι το Βρέφος Ιησούς, από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον ναό, αλλά και σε όλο το μοναστήρι και τον γύρω τόπο!
Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γεγονότα, είδαν τον μικρό Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού κόπου! Έτρεξαν δύο μοναχοί να τον βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, αλλά ο ουράνιος άρτος έμενε αδαπάνητος! Είναι αυτό που λέει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας κατά την Θεία Λειτουργία : «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος».
Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, γιατί γνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αύξανε και η αγιότητά του. Θα γινόταν μεγάλος άγιος, όπως και έγινε.
Από τέτοιον, όμοιο, ουράνιο άρτο τρεφόταν ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.