Στην Μονή μας, του Οσίου Γρηγορίου έζησε τα τελευταία του χρόνια ο μοναχός Εμμανουήλ Νεοσκητιώτης, ο οποίος ήταν αδελφός του πρώην Μητροπολίτου Μηθύμνης Ιακώβου Κλεόμβροτου.
Είχε και δύο αδελφές, οι οποίες έζησαν ασκητικό βίο μέσα στον κόσμο, χωρίς ποτέ να φορέσουν το μοναχικό σχήμα. Θα αναφερθούμε στην Οσία Ψυχή, την Βασιλική, όπως μας διηγήθηκε ο π. Εμμανουήλ γα τις τελευταίες ημέρες της ζωής της.
«Τώρα θα σού ειπώ, ο,τι θυμάμαι από την ζωή και το οσιακό τέλος της Βασιλικής».
῾Η αδελφή μου Βασιλική, όπως είπαμε, ζούσε αυστηρή ασκητική ζωή. ῾Υπηρετούσε με την αδελφή της τον πατέρα μας, τον αδελφό μας, τον Δεσπότη εναλλάξ ως οικιακή βοηθός. Ολη σχεδόν την εβδομάδα ενήστευε και ζούσε με το αντίδωρο και τον αγιασμό.
Κάθε Σάββατο και Κυριακή έτρωγε μαζί με τον Δεσπότη. Προς το τέλος της ζωής της, εγώ ευρισκόμουν στην Αθήνα, όταν πληροφορήθηκα το γεγονός. Επήγα αμέσως στην Μυτιλήνη και επί 4 ημέρες δεν έφυγα καθόλου από κοντά της.
Στις 30 Ιανουαρίου 1965, είχε πολύ επιδεινωθή η κατάστασίς της. Τότε είχαν συμπληρωθή 40 ημέρες από τότε που η Παναγία την είχε πληροφορήσει, ότι θα αναχωρήση για τις αιώνιες Μονές. Οταν η ίδια άκουσε τους ιατρούς να προτείνουν επίμονα την μεταφοράν της στο Νοσοκομείο, εκείνη αντέδρασε λέγοντας:
Οχι όχι στο Νοσοκομείο. ῾Η Παναγία θα με πάρη σε λίγο. Ηλθε η ώρα μου. Να μου κάνετε μόνο το Ευχέλαιο και ότι είναι θέλημα του Θεού θα γίνη.Έγινε το Ευχέλαιο από τον Δεσπότη τον αδελφό μας και η Βασιλική καθόταν ειρηνική στο κρεββάτι της. Απέναντί της είχε το εικονοστάσι προς το οποίο συνεχώς ενατένιζε.
Ξαφνικά με συγκρατημένη αναπνοή, με εκστατικά τα μάτια της και το φαιδρό πρόσωπό της, έβλεπε τους πολίτες της Ουρανίου Εκκλησίας να κατέρχωνται κατά τάγματα και ομίλους ενώπιόν της. Πρώτοι οι Προφήται, μετά οι Απόστολοι, Μάρτυρες, ῾Ιεράρχαι, ῞Οσιοι, ῎Αγγελοι μετά η Θεοτόκος και τέλος ο Χριστός, κατέβαινε με πολλή δόξα και ανέκφραστη ωραιότητα.
Στο αντίκρυσμά Του, ένα δυνατό επιφώνημα θαυμασμού και εκπλήξεως άφησε να ξεφύγη από τα χείλη της: «Ρηνούλα Ρηνούλα (η ανιψιά της) ήλθε ο Χριστός να με πάρη με όλα τα τάγματα των Αγίων Του….». Με τα λόγια αυτά ο Χριστός, επήρε την αγία ψυχή της και ανέβηκε στους Ουρανούς, ενώ το κεφάλι της έγειρε στα χέρια μου.
Ποτέ, αδελφέ μου, έλεγε ο Γέρο Εμμανουήλ, δεν επερίμενα να καταδεχόταν ο Χριστός να κατέβη σ᾿ ένα τόσο μικρό και ταπεινό κελλάκι να παραλάβη την ψυχήν της αοιδίμου αδελφής μου.
Εφώναξα αμέσως να έλθουν μερικές ευσεβείς γυναίκες να την ενδύσουν. Καθώς τις άλλαζαν τα ρούχα, είδαν ότι κατάσαρκα φορούσε η ευλογημένη, ένα κοντό σαμαροσκούτι, απ᾿ αυτό δηλαδή που βάζουν στα σαμάρια των ζώων.
Απ᾿ έξω απ᾿ αυτό φορούσε αλυσίδες σταυρωτά, που τις είχαν καταφάγει τις σάρκες της. Εμείς κυττάζαμε έκθαμβοι, διότι δεν εγνωρίζαμε τι κρυφούς αγώνας έκανε. Τις νύκτες, κοιμόταν λίγο στο πάτωμα και αντί για προσκέφαλο είχε ένα ξύλο, ενώ τα τριήμερα και πενθήμερα των νηστειών της δεν τα παρέλειπε ποτέ.
Ο Θεός, θέλοντας να δείξη την ευαρέσκειά του για την αγιότητά της, επέτρεψε και έγιναν θαύματα στο κρεβάτι της και μετά και εις τον τάφο της. ῾Ο αδελφός μου όμως ο Δεσπότης, μας απηγόρευσε να δημοσιεύσωμε κάτι απ᾿ αυτά για να μη παραξηγηθούμε, ότι το κάνουμε για εκμετάλλευσι και απόκτησι αισχρού κέρδους, λόγω του ότι είμαστε αδέλφια.
Μα η δόξα του Θεού δεν έπαυσε να αντιδοξάζη τους ῾Αγίους του. Επάνω στο φέρετρό της, ήλθε και στάθηκε μία φωτεινή στήλη αΰλου πυρός, η οποία προς το μέρος του στήθους της εκάμπτετο προς τα άνω για να μη σκεπάζη το πρόσωπό της. Αυτή η στήλη εστέκετο μισό μέτρο επάνω από το σκήνωμά της, και εστάθη εκεί μέχρι την ώρα του ενταφιασμού. Αυτή η στήλη φωτός φωταγωγούσε μέρα και νύκτα όλο το χώρο.
Αυτή η Ψυχή, η αδελφή μου Βασιλική, αγίασε με την υπακοή της στον Θεό στον Πνευματικό της και στον Δεσπότη τον αδελφό μας ταπεινώθηκε και έφθασε στα μέτρα της απαθείας. Κοιμήθηκε σε ηλικία 55 ετών.
Από το βιβλίο: «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ» –
Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου (ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
2010)