Τό χειρότερο πράγμα γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ὁ θάνατος: τό νά γίνω λάσπη, νά μεταβληθῶ σέ σκουλήκια, σέ πηλό!
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Ἀξίζει τάχα νά εἶναι κανείς ἄνθρωπος; Γιατί νά σέ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θά μεταβληθῶ σέ σκουλήκια καί πηλό;
Νά, ὅμως, πού ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σέ σώζει ἀπό τόν θάνατο διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἐξασφαλίζει τήν αἰώνιο ζωή γιά τήν ψυχή σου καί τό σῶμα, ὅταν ἐκεῖνο θά ἀναστηθεῖ λαμπερό καί θά ἐνωθεῖ μέ τήν ψυχή.
Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀποκαλεῖται ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπό κατασκευῆς κόσμου μέχρι τῆς Φοβερᾶς Κρίσεως.
Μονάχα ἐκεῖνος πού νίκησε τόν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καί ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἁπλές φλυαρίες.
Καί οἱ κουλτοῦρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καί οἱ τέχνες;
– Τί ἀστεία πράγματα! Μά τί νά τήν κάνω τήν τεχνολογία καί τήν ἐπιστήμη ὅταν μέ μεταβάλουν σέ σκουλήκια καί λάσπη;
Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, αὐτός πού μέ ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο.
Γιατί ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καί μαζί μ’ αὐτήν καί τοῦ κακοῦ.
Αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπό τόν θάνατο.
Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μάτ. 22, 39).
Πότε ἀγαποῦμε λοιπόν πραγματικά τόν ἄνθρωπο;
Ὅταν τόν λυτρώνουμε ἀπό τήν ἁμαρτία του, ἀπό τήν κόλαση… αὐτή εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο.
Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος νομίζει πώς ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο ἐνῶ ἐγκρίνει τίς ἁμαρτίες του καί ἀναπαύει τά πάθη του. Τότε ἀγαπᾶ τόν θάνατό του καί ὄχι τόν ἴδιο.
Μονάχα ὅταν ἀγαπᾶ κανείς τόν ἄνθρωπο διά τοῦ Χριστοῦ -μέ ὅλη τήν ψυχή καί τήν δύναμή του- τότε τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά.
Θά ρωτήσει κάποιος: καί ἡ ἀγάπη τῶν γονέων πρός τά τέκνα; Καί ἡ ἀγάπη τοῦ συζύγου πρός τήν σύζυγο; Καί ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν πατρίδα;
Δέν εἶναι καί αὐτά ἀγάπη; Τά ὀνομάζουμε βέβαια ὅλα αὐτά ἀγάπη ἀλλά εἶναι ἄραγε ἔτσι;
Ὅλα αὐτά δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης ἐάν δέν εἶναι ὁ Χριστός ἡ δύναμη ἐκείνη μέσα ἀπό τήν ὁποία ἀγαπᾶμε.
Ἄν ὁ πατέρας δέν ἀγαπᾶ τά τέκνα του μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν τά παιδαγωγεῖ στό ἀγαθό, ἄν δέν τά ὁδηγεῖ στόν ἴσιο δρόμο, ἄν δέν τά διδάσκει νά σωθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτία, παρά μονάχα τά χαϊδεύει καί τά κολακεύει, τότε τά μισεῖ καί τά φονεύει.
Ἄν πάλι, ὁ σύζυγος ἀγαπᾶ τήν σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ὁ φονιάς της.
Ἔτσι συμβαίνει μέ κάθε γήινη, σαρκική ἀγάπη.
Ἁγία Ἄννα
Τριμηνιαῖο περιοδικό Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Ἄννης Κατερίνης
Ἔτος 16ο † Ἰούλιος – Σεπτέμβριος 2013 – Τεῦχος 109ο