Είναι γεγονός ότι το θέμα αυτό απασχολεί πολλούς Χριστιανούς μας, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις όπου υπάρχει η δυσκολία λόγο του περιορισμένου χώρου.
Εκταφή δεν γινότανε ούτε παλιά και αυτό πιστοποιείται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές που ακόμα και σήμερα φέρνουν στο φως χριστιανικούς τάφους πολλών αιώνων που ουδέποτε ανοίχτηκαν.
Ακόμα από ορισμένους κανόνες που τιμωρούν την τυμβωρυχία (όπως ο ζ΄ κανόνας του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης) φαίνεται ότι υπονοούν ότι δεν επέτρεπε η τότε συνήθεια να μετακινούνται από τους τάφους τα οστά.
Όπως εξάλλου σημειώνει και ο μέγας λειτουργιολόγος μακαριστός Φουντούλης:
Δεν θα υπήρχε βέβαια ωραιότερο πράγμα από το να αναπαύεται κανείς «μέχρι της κοινής αναστάσεως» στον τάφο του, προσβλέποντας κατά τον ωραίο συμβολισμό προς την ανατολή και περιμένοντας την έσχατη σάλπιγγα.
Αναγνωρίζοντας όμως τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής και το αυξανόμενο κόστος για την παράταση ταφής που απαιτούν οι δήμοι ή αν πρέπει να γίνει εκταφή για άλλους λόγους, καλό είναι να έχουν περάσει τουλάχιστον 3 χρόνια, διάστημα αρκετό, ώστε να έχει γίνει πλήρης αποσύνθεση του σώματος και σε καμία περίπτωση χρονικό διάστημα μικρότερο των 2 ετών.