Ό,τι μας λείπει,ο Χριστός το αναπληρώνει

Αν έχουμε την οικονομική άνεση για να μπορούμε όχι μόνο να καλύπτουμε τις ανάγκες μας, αλλά για να καταναλώνουμε ό,τι θεωρείται πρότυπο, αν μπορούμε να ικανοποιούμε τις σαρκικές επιθυμίες μας, διότι δικαιούμαστε τον έρωτα και όχι μόνο τον δεσμευτικό, αλλά κυρίως τον σωματικό με όποιον ή όποια θέλουμε, αν έχουμε ασφάλεια στην πορεία μας, χωρίς κανείς να μας θίγει, αν δεν έχουμε στενοχώριες, είτε με την μορφή της ασθένειας και του θανάτου είτε με την μορφή της απόρριψής μας από τους άλλους, αν μπορούμε να ζήσουμε χρόνια πολλά και καλά με την βοήθεια της επιστήμης, τότε έχουμε εισέλθει στην οδό της ευτυχίας. Κλειδί είναι το ΕΓΩ. Η ευτυχία είναι υπόθεση προσωπική. Οι άλλοι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε οφείλουν να μας συνδράμουν στην προσπάθεια αυτή, αν, όπως ισχυρίζονται, μας αγαπούνε. Κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς, αν και συχνά η ίδια η παρουσία μας είναι πολλαπλώς ευεργετική γι’ αυτούς. Εμείς όμως προηγούμαστε, όχι εκείνοι. 

 Στην πορεία αυτή η ήττα και ο θάνατος κρύβονται. Γι’ αυτό και η χριστιανική παράδοση δυσκολεύει ιδιαίτερα τους ανθρώπους των καιρών μας. Η πίστη συνοδεύεται από αυτό που ονομάζουμε ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ. Κάθε τι που κάνουμε στα πλαίσια της ζωής της Εκκλησίας έχει μέσα του ένα προσδοκώμενο. Αυτό της βασιλείας των Ουρανών για την οποία αξίζουν και ο κόπος και η υπομονή. Και η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι αφηρημένη υπόθεση, αλλά έχει να κάνει με την κοινωνία με τον ΧΡΙΣΤΟ στην ζωή της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

 Νηστεύουμε για παράδειγμα διότι προσδοκούμε τον Νυμφίο των καρδιών μας για να συνεορτάσουμε μαζί Του το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα. Αγαπούμε και συγχωρούμε διότι Εκείνος πρώτος μας αγαπά και μας συγχωρεί και περιμένουμε και την δική Του συγχώρεση τόσο στον παρόντα χρόνο όσο και στην αιωνιότητα. Χαιρόμαστε την ζωή μας μέσα από το ήθος της Εκκλησίας, το οποίο είναι ανατρεπτικό της προτεραιότητας του ΕΓΩ χωρίς να αρνείται την μοναδικότητά του, καθώς το εντάσσει στο ΕΜΕΙΣ, στην συνάντηση με τον πλησίον, και περιμένουμε την μεταμόρφωσή μας μέσα από την υπέρβαση των παθών, όχι για να δικαιωθούμε, αλλά για να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στον συνάνθρωπό μας χωρίς το ΕΓΩ μας να μας αποτρέπει, στην λογική του συμφέροντος. Προσδοκούμε όχι τον θάνατο, αλλά την Ανάσταση. Γι’ αυτό γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε αναντικατάστατοι, αλλά κάνουμε το χρέος μας ελπίζοντας διά της πίστεως ότι θα βρούμε φως στο σκοτάδι, χωρίς να φοβόμαστε την ήττα, αλλά και χωρίς να συμβιβαζόμαστε μ’ αυτήν!
 Το πρώτο κήρυγμα του Χριστού μετά την βάπτισή Του στον Ιορδάνη από τον Πρόδρομο είναι συνέχεια του κηρύγματος του Βαπτιστή: «είναι κοντά, έφτασε η βασιλεία των ουρανών». Έφτασαν δηλαδή η χάρις, η αλήθεια, η νέα ζωή, με την παρουσία Του. Και δεν έχουν ως προϋποθέσεις τους το χρήμα, την δύναμη, το συμφέρον, την ικανότητα του ΕΓΩ να ξεχωρίζει, το ψέμα ή έναν υλικό κόπο υπερβολικό, που απομυζά κάθε ικμάδα ζωής, αλλά την κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού, την αγάπη, την πτωχεία των παθών, την ταπεινότητα, την αλήθεια κι έναν πνευματικό κόπο, ο οποίος στηρίζεται στην προσευχή και την ελεημοσύνη της καρδιάς, όπως επίσης και στην πάλη εναντίον των λογισμών, οι οποίοι μας βασανίζουν για να υπερτονίσουν το ΕΓΩ. Ο Χριστός είναι το κλειδί. Και την ίδια στιγμή η μετάνοια.
Αυτό το «μετανοείτε» είναι μία συνεχής υπόμνηση αλλαγής προτεραιοτήτων. Η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι για τους τέλειους, αλλά για όλους. Δεν είναι γι’ αυτούς που τα κάνουν όλα σωστά, αλλά και για εκείνους που μετανιώνουν για τον προσανατολισμό της ζωής τους, για τα λάθη και τα πάθη τους, που αφήνουν το ΕΓΩ δίπλα και εγκολπώνονται τον Χριστό και την αγάπη. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι για όσους θέλουν να είναι ελεύθεροι. Είναι τελικά ένας δρόμος που χωρά στην πορεία του όλους μας. Αρκεί να ακούμε Χριστό και να ζούμε Χριστό!
Δεν θα μας επαινέσουν οι άνθρωποι. Οι πολλοί θα πούνε ότι ο τρόπος της Βασιλείας είναι στην καλύτερη περίπτωση μία μεταφυσική υπόσχεση. Συνήθως θα πούνε ότι οι χριστιανοί χάνουν την χαρά της ζωής. Δεν γνωρίζουν, ίσως και δεν γνωρίζουμε, ότι η κοινωνία με τον Χριστό στην ζωή της Εκκλησίας, στην βασιλεία της Θείας Ευχαριστίας, στο κάλλος της αγάπης που συγχωρεί και μοιράζεται, στην τόλμη να μην φοβόμαστε ήττα και θάνατο αλλά να προχωρούμε και προς τα εκεί με πίστη και ελπίδα κάνουν την ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! Ό,τι μας λείπει, ο Χριστός το αναπληρώνει , δείχνοντάς μας την αγάπη του Τριαδικού Θεού, ο Οποίος επεφάνη εν Ιορδάνη για να ανοίξει την οδό της καινής κτίσεως για όλους. Χωρούμε όλοι. Ας προσευχόμαστε για μας, αλλά και για όσους γνωρίζουμε, να οικειωθούμε τον τρόπο. Και ο Χριστός θα δώσει τις ευκαιρίες, ώστε ουδείς να αισθάνεται ως μη κεκλημένος στην χαρά και το φως της Βασιλείας των Ουρανών, στην ευτυχία του σήμερα και του αιώνιου!