Όλοι εμείς γνωρίζουμε ότι όσο πιο βαθιά αγαπάμε, τόσο πιο οδυνηρά νιώθουμε την παραμικρή σύγκρουση. Τι άραγε βίωσε Εκείνος, άναρχη αγάπη, όταν με τόσο μίσος απαρνήθηκαν το μήνυμά Του για τον Πατέρα;
Εκείνος, τον οποίο η Εκκλησία αποκαλεί ήλιο της Αλήθειας, παρέδωσε τον εαυτό Του για την περιφρόνηση όσων Τον καταδίκασαν σε θάνατο. Εκείνος, Αλήθεια της Υπόστασης, συκοφαντήθηκε, προσβλήθηκε ξεδιάντροπα , βασανίστηκε και περιφρονήθηκε. Εκείνος, αναμάρτητος, (Ιωαν.8:46) ανέλαβε «τις αμαρτίες του κόσμου», σαν να ήταν ο Ίδιος υπαίτιος της τραγωδίας όλης. «Αγαπήσας ημάς μέχρι εσχάτων» (Ιωαν.13:1) υπέστησε τους διωγμούς της ανυπέρβλητης κακίας των δολοφόνων Του, σκεπτόμενων «λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ιωαν.16:2). Για να πλησιάσουμε έστω και λίγο με τη συνείδησή μας στην κατανόηση των συμβάντων που έγιναν τις πιο τραγικές μέρες σε όλη την ιστορία του κόσμου, για να δούμε στην ουσία, έστω σαν «στο θολό κάτοπτρο» (1Κορ.13:12) το δρόμο που πέρασε ο Χριστός, όλοι εμείς πρέπει να περάσουμε από πολλά βάσανα. Όταν μας χτυπούν οποιαδήποτε βάσανα και κακά, πρέπει να σκεπτόμαστε για τα βάσανα όλων των πονεμένων στη Γη να τους συμπεριλάβουμε στην προσευχή της καρδιά μας μέσω των δικών μας ασθενειών. Έτσι θα πλατύνει η καρδιά μας και θα δεχτεί όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας που πονούν μέσα στα βάσανα, όπως οι θλιμμένες μητέρες αγκαλιάζουν τα άρρωστα τέκνα τους.
Σωφρόνιος Σάχαροφ