(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Έλεγαν για τον άγιο Καλλίνικο:
– Ήταν τόσο ελεήμων, ώστε όταν δεν είχε να δώσει ελεημοσύνη έδινε ο ίδιος τα ρούχα της αγιοσύνης του και με δάκρυα παρακαλούσε εμένα τον ανάξιο να ζητήσω χρήματα απ’ όπου γνωρίζω, για να έχει να δώσει στους αδελφούς του Χριστού· έτσι ονόμαζε μακάριος τους πτωχούς και αδυνάτους.
Κάποτε όταν ο άγιος έβγαινε από την ακολουθία σε μια εκκλησία στην Κράγιοβα, ο επίτροπος του έδωσε έξι φλουριά.
Μετά από λίγο ήρθε στην αυλή του επισκοπείου μια γυναίκα και του ζητούσε ελεημοσύνη· έβγαλε τότε τα φλουριά και τα έβαλε στα χέρια της.
Μετά από τρεις ημέρες η ίδια γυναίκα ήρθε πάλι στην πόρτα του αγίου να ζητήσει ελεημοσύνη. Τότε κάλεσε τον πατέρα Αναστάσιο, το μαθητή του, και του έδωσε εντολή;
– Δώσε ελεημοσύνη της γυναίκας που είναι απέξω.
– Άγιε, πάτερ, απάντησε αυτός. Αυτή η γυναίκα έλαβε έξι φλουριά, όταν εμείς επιστρέφαμε από την εκκλησία.
Και ο πράος ποιμήν του είπε με αυστηρότητα:
– Αλλά και η οσιότης σου εάν έφαγες, πήγαινε, και σήμερα μην τρώγεις άλλο. Ήταν και αυτή χρεωμένη σε κάποιους, γι’ αυτό ζητάει πάλι. Πήγαινε εσύ, και της δίνω εγώ ελεημοσύνη.
Από τη στιγμή εκείνη ως το τέλος της ζωής του αγίου Καλλινίκου δεν τόλμησε πλέον ο μαθητής να του κάνει καμιά παρατήρηση όσον αφορά τις ελεημοσύνες.
Απόσπασμα από το «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.