Θλιβερή επέτειος της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως στις 29 Μαίου και στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελιστρίας των Πατρών, κλήρος και λαός, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο, τίμησαν τον Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και τους συμπολεμιστάς του ήρωες και μάρτυρες της Άλωσης και για μια ακόμη φορά, υποκλίθησαν στην θυσία τους και στην προσφορά της ίδιας της ζωής τους, υπέρ των ιερών και των οσίων του Γένους.
«Τα κάστρα έμειναν άπαρτα και τα φυλάνε οι φρυκτωροί του Γένους, ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης και η ιερά του μαρτυρική και φωτοφόρος Συνοδεία Του» , είπε μεταξύ άλλων στην ομιλια του ο Σεβασμιώτατος.
Ο Σεβασμιώτατος, τέλεσε την Θεία Λειτουργία συλλειτουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου και άλλων Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, τελέσθηκε το ιερό Μνημόσυνο, του τελευταίου Αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και όλων όσοι έπεσαν στις επάλξεις της Βασιλευούσης η μαρτυρικώς, μετά ταύτα, υπό των βαρβάρων Τούρκων, ετελειώθησαν.
Η ομιλία του Μητροπολίτη Πατρών
Στην ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον μαρτυρικό Αυτοκράτορα και μίλησε κατ’ αρχάς για την σχέση του με την Πάτρα, αφού ο Γάμος του με την Θεοδώρα (Μαγδαληνή) Τόκου, τελέσθηκε την 1η Ιουλίου 1428, στο Σαραβάλι των Πατρών και στο παλάτι των Παλαιολόγων στο Σανταμέρι των Πατρών, άφησε την τελευταία της πνοή η σύζυγό του κατά την γέννα, μαζί με το παιδί τους. Εν συνεχεία, αναφέρθηκε στη δόξα και στο κλέος της Κωνσταντινουπόλεως και στην πτώση της και στα τραγικά αποτελέσματα, ουχί μόνο για την Ρωμηοσύνη, αλλά και για την παγκόσμια ιστορία.
«… Ἡ πόλις τῆς Οἰκουμένης, τῆς καλλονῆς ἡ ἑστία, τό τῆς τρυφῆς χωρίον, τοῦ ἡμετέρου γένους τό ἒδαφος, τό τῶν ἀγαθῶν πρυτανεῖον, ὁμόροις τό θέλγητρον καί ἀλλογενέσιν τό ἠδύτατον λάλημα∙ ἡ κοινή πατρίς καί μήτηρ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑάλω. Ἑάλω ἡ Πόλις…»
«…Ὁ κύρης Κωνσταντῖνος, ὁ φρόνιμος, ὁ δυνατός, ὁ περισσά ἀνδρειωμένος, ὁ πρᾶος, ὁ καλόλογος, ἡ φήμη τῶν Ρωμαίων καί μέγας τῷ ὂντι ἐν τῇ δυστυχίᾳ αὐτοῦ γενόμενος, ἐπεδείξατο ἀνδρείαν ἀπαράμιλλον καί ἡρωϊσμόν ἐφάμιλλον τοῦ Λεωνίδα καί τῶν Σπαρτιατῶν…»
Ἡ κερκόπορτα ἒκρινε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου.
«Ὁ Βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἑαυτόν, ἱστάμενος, βαστάζων σπάθην καί ἀσπίδα, εἶπε λόγον λύπης ἂξιον: “Οὐκ ἒστι τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν καφαλήν μου ἀπ’ ἐμοῦ;” Ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. Τότε εἷς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐχαρίσατο∙ τῶν ὂπισθεν δ’ ἒτερος καιρίαν δούς πληγήν, ἒπεσε κατά γῆς∙ οὐ γάρ ἢδεισαν ὃτι ὁ Βασιλεύς ἐστί, ἀλλ’ ὡς κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν. (Δούκας Μιχαήλ). Οἱ Ὀθωμανοί τόν ἒψαξαν: «Πλείονας κεφαλάς τῶν ἀναιρεθέντων ἒπλυναν, εἰ τύχοι καί τήν βασιλικήν γνωρίσωσιν καί οὐκ ἠδυνήθησαν γνωρίσαι αὐτήν εἰ μή τό τεθνεώς σῶμα τοῦ Βασιλέως εὑρόντες, ὃ ἐγνώρισαν ἐκ τῶν βασιλικῶν περικνυμίδων, ἢ καί πεδίλων ἒνθα, χρυσοῖ ἀετοί ἦσαν γεγραμμένοι, ὡς ἒθος ὑπῆρχε τοῖς βασιλεῦσι…
Ὁ Παλαμᾶς θά βάλῃ στό στόμα τοῦ μαρτυρικοῦ Αὐτοκράτορος.
«Μαρμαρωμένος βασιλιᾶς καί θά ξυπνῶ ἀπ’ τό μνῆμα, τό μυστικό καί τ’ ἂβρεχτο πού θά μέ κλειῆ θά βγαίνω καί τή χτιστή χρυσόπορτα ξεσχίζοντας θά τρέχω καί χαλιφάδων νικητής καί τσάρων κυνηγάρης πέρα στήν Κόκκινη Μηλιά θά παίρνω μιάν ἀνάσα".