Το θέμα της ομοφυλοφιλίας και στην Πατρίδα μας προχωρά σταδιακά στον «πολιτικό γάμο» τους, ύστερα από απαιτήσεις, ίσως και πιέσεις των ενδιαφερομένων, με την παράλληλη απαίτηση στο δικαίωμα της υιοθεσίας παιδιών, την τεκνοθεσία.
Γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου
Η Εκκλησία, η οποία ακολουθεί την θεολογία της παραμένει πιστή στην πάγια θέση της ότι ευλογεί τον ετερόφυλο γάμο με το μυστήριό της, από τον οποίον γάμο συγκροτείται μια οικογένεια, καρπός δε της αγάπης των δύο αυτών, του ανδρός και της γυναικός, είναι τα παιδιά. Κάθε άλλη σχέση είναι εκτός Χριστιανικού γάμου.
Μέσα σε μια τέτοια ευλογημένη σχέση υπάρχουν πρότυπα, πατέρας και μητέρα, και όπως είναι ευνόητο, το παιδί που αναπτύσσεται σε μια οικογένεια γνωρίζει τους ρόλους των δύο φύλων που θα παίξη ρόλο στην ζωή του.
Εννοείται ότι η Εκκλησία δεν παραμένει μόνο στην επευλόγηση της αρχής της οικογενειακής ζωής δύο ετεροφύλων με το μυστήριο του γάμου, αλλά ποιμαίνει και παιδαγωγεί όλη την οικογένεια για να αναπτυχθεί πνευματικά, σύμφωνα με την διαχρονική παράδοσή της, χωρίς, βέβαια, να παραβιάζη την ελευθερία τους.
Γενικά το έργο της Εκκλησίας είναι διπλό: αφ’ ενός μεν να ομολογεί την αλήθεια της πίστεως, όπως αποκαλύφθηκε από τον Χριστό, αφ’ ετέρου δε να ασκή ποιμαντική διακονία στους πιστούς, στους αθέους, τους ανθρώπους όλων των ηλικιών, τους ετεροφύλους, τους ομοφύλους κλπ.
Ως προς το θέμα των ομοφύλων που απασχολεί την σύγχρονη κοινωνία μας πρέπει να τονισθεί ότι και αν υποστηρίζεται από μερικούς, η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα από βιολογικής πλευράς και πολλοί «σεξουαλικοί προσανατολισμοί», όσα είναι και τα πάθη των ανθρώπων.
Η Πολιτεία από το έτος 2015 νομοθέτησε το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων, αλλά αυτήν την περίοδο στην Πατρίδα μας γίνεται συζήτηση και ετοιμάζεται νομοσχέδιο, από πληροφορίες, για τον «πολιτικό γάμο» των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.
Όμως, ο γάμος προϋποθέτει ανδρόγυνο και καρπός της αγάπης των συζύγων είναι τα παιδιά, τα οποία ζουν σε ένα φυσικό περιβάλλον που είναι η οικογένεια στην οποία υπάρχουν τα πρότυπα των ρόλων του πατέρα και της μητέρας. Σε αυτό το περιβάλλον θα αναπτυχθούν σωματικά, ψυχολογικά και πνευματικά και θα αντιμετωπίσουν όλες τις κρίσεις της ηλικίας τους.
Ο «γάμος των ομοφύλων» υπονομεύει την συγκρότηση της οικογένειας, σύμφωνα με τον περίφημο ορισμό του Ρωμαίου Μοδέστου του 3ου αιώνα μ.Χ. ότι ο γάμος είναι «ένωσις ανδρός και γυναικός, συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Αυτό σημαίνει ότι η ενδεχόμενη θέσπιση «γάμου ομοφύλων», εκτός από την διάσπαση της οικογένειας, θα δημιουργήση δύο σοβαρά προβλήματα.
Το πρώτον πρόβλημα είναι η τεκνοθεσία, η υιοθεσία τέκνων, η οποία παραβλέπει το λεγόμενον «συμφέρον του παιδιού». Το παιδί δικαιούται να ζει σε οικογένεια και να έχει κατάλληλους γονείς, πατέρα και μητέρα, και μάλιστα «τροφό μητέρα» και προστασία-ασφάλεια από πατέρα με όλη την αγωγή που θα του προσφέρουν.
Ο Ζαν Πιαζέ, εισηγητής της αναπτυξιακής ψυχολογίας, κάνει λόγο για τα τέσσερα στάδια της ανάπτυξης των παιδιών, δηλαδή το «αισθησιοκινητικό στάδιο» (από την γέννηση μέχρι 2 ετών), το «προσυλλογιστικό στάδιο» (2-7 ετών), το «στάδιο της συγκεκριμένης σκέψης» (7-11 ετών), το «στάδιο της τυπικής σκέψης» (11-16 ετών) που συνδέεται με την εφηβεία. Και μαζί με την αναπτυξιακή ψυχολογία συνδέονται και τα στάδια της «ταυτότητας και της διαταραχής-δυσφορίας του φύλου».
Είναι φανερόν ότι το κάθε παιδί σε όλη αυτή την διαδικασία της ανάπτυξής του που είναι μερικές φορές θυελλώδης, χρειάζεται ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον, και βεβαίως ένα περιβάλλον στο οποίο θα υπάρχη μητέρα και πατέρας για να βλέπη τους ιδιαίτερους ρόλους τους οποίους έχει ο καθένας στην ζωή.
Αυτό έχει σχέση με τα «δικαιώματα» του παιδιού και το «συμφέρον» του.
Στην «Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού» του ΟΗΕ (20-11-1989), η οποία κυρώθηκε από την Χώρα μας με τον Ν. 2101 της 2/2 Δεκεμβρίου 1992 όπου αναφέρεται «το συμφέρον του παιδιού». Στο άρθρο 21 γίνεται λόγος για την υιοθεσία για το «συμφέρον του παιδιού». Μεταξύ των άλλων ρυθμίζεται ότι η υιοθεσία επιτρέπεται από τις αρμόδιες αρχές εάν «είναι δυνατή εν όψει της καταστάσεως του παιδιού σε σχέση με τον πατέρα και την μητέρα του, τους συγγενείς και τους νομίμους εκπροσώπους τους», καθώς επίσης για το εξωτερικό σε «μια ανάδοχη ή σε μια υιοθετούσα οικογένεια».
Αυτό σημαίνει ότι «το συμφέρον του παιδιού» για την ανάπτυξή του προϋποθέτει το να ζει σε οικογένεια, με τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας, άνδρα και γυναίκας, διαφορετικά παραβιάζεται αυτή η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού.
Αν η Πολιτεία προχωρήσει στην θέσπιση «πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών» χωρίς θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας παιδιών, τότε η Χώρα μας θα καταδικαστή από το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αθέμιτη διάκριση σε βάρος των «ζευγαριών του ιδίου φύλου», όπως επισημαίνει ορθώς ο Ειδικός Νομικός Σύμβουλος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Θεόδωρος Παπαγεωργίου, σε περισπούδαστο άρθρο του.
Εκτός και αν εν γνώσει του ο Έλληνας νομοθέτης προχωρήσει σε νομοθέτηση μόνον του λεγομένου «γάμου των ομοφύλων», ώστε αργότερα, όταν καταδικαστεί η Χώρα μας, να θεσπισθεί «υποχρεωτικά» και το δικαίωμα των ομοφύλων να υιοθετήσουν παιδιά. Δεν νομίζω ότι θα είναι ειλικρινής μια τέτοια προσπάθεια με απόκρυψη σκοπού!
Το δεύτερον πρόβλημα είναι το θέμα της λεγόμενης «παρένθετης μητέρας», όπως λέγεται από μερικούς, ότι δηλαδή τα «ομόφυλα ζευγάρια» θα προσλάβουν άλλες γυναίκες προκειμένου να παραχωρήσουν την μήτρα τους για να κυοφορήσουν παιδιά και έπειτα να τα δώσουν σε αυτούς να τα μεγαλώσουν.
Αυτό, πέρα από πολλά βιοηθικά διλήμματα, εισάγει και μια οπισθοδρομική πρακτική η οποία θεωρεί την γυναίκα ως μια «παιδοποιητική μηχανή», πράγμα που συνιστά την υποτίμηση της γυναίκας ως ανθρώπου και την παραθεώρηση της μητρότητάς της, υπενθυμίζοντας αρχαίες αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες η γυναίκα εθεωρείτο ένα res-πράγμα.
Εννοείται ότι το Κοινοβούλιο, το οποίο κάθε χρόνο αρχίζει τις εργασίες του με αγιασμό από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και τα επί μέρους μέλη του, πρέπει να έχουν την ευαισθησία με τους νόμους που θεσπίζουν να μη καλύπτουν απλώς τις ανάγκες μερικών πολιτών και να ενδίδουν στις προτιμήσεις τους, αλλά να παιδαγωγούν τους πολίτες ώστε αυτοί να κυριαρχούν πάνω στα πάθη τους και να είναι ωφέλιμοι στην κοινωνία, αλλά και υπεύθυνοι για το μέλλον της Πατρίδας μας.
Δυστυχώς, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που επιδιώκουν το δικό τους συμφέρον και αγνοούν το «συμφέρον» των υιοθετημένων παιδιών με τέτοιες προϋποθέσεις, τα οποία, μάλιστα, θα σηκώσουν δυσβάστακτα βάρη από μερίδα συμμαθητών και φίλων τους, με αποτελέσματα αρνητικά για την υπόλοιπη ζωή τους.
Επομένως, πέρα από όλα τα άλλα, οφείλουμε σεβασμό τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον και έχουμε ευθύνη γι’ αυτό.
πηγη dogma.gr