* Όταν κυνηγάμε την ευχή μάς φρουρεί, η Θεία Χάρις έρχεται σαν την δρόσο που ζωογονεί τα χόρτα, έτσι έρχεται μέσα στις ρίζες της καρδιάς μας και την ζωογονεί. Εμείς τη γλώσσα μας να την χρησιμοποιούμε στην υμνωδία του Θεού, και η ευχή να βγαίνει με ζωντάνια, με πίστη, με έρωτα Θεού, όχι νωθρά.
* Όποιος δεν αγωνίζεται στην προσευχή, δεν έχει το Θεό μέσα του και είναι ακατάστατος. Όλα με φόβο Θεού και πολλή αγάπη να τα κάνουμε.
* Όταν ο άνθρωπος έχει στην μνήμη του την κόλαση, ποτέ δεν αμαρτάνει. Ο θυμώδης γίνεται πράος, τα πάθη ελαττώνονται και μαλακώνει η ψυχή, γίνεται τρυφερή σαν εκείνα τα λουλουδάκια που φυτρώνουν και είναι δροσερά -δροσερά, έτσι γίνεται η ψυχή μαλακιά σαν το βαμβάκι. Πονάει, συμπαθεί, ευσπλαχνίζεται… Όταν σε κάποιον έρθει η Χάρις του Θεού μέσα του, δεν μπορεί να σταθεί από την ευσπλαχνία του Θεού και από την αγάπη για τον πλησίον. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να συμπαθούμε, όπως μάς ευσπλαχνίζεται και ο Θεός.
* Ο Χριστός μας έχει τόση πολλή αγάπη και ευσπλαχνία που ο δικός μας νους δεν μπορεί να το χωρέσει. Οι Πατέρες όλα μπορούσαν να τ’ αντέξουν, όταν όμως ένιωθαν την ευσπλαχνία του Θεού, έλιωναν σαν κεράκι. Η ευσπλαχνία του Θεού είναι σαν ένα πέλαγος μεγάλο, όπως βλέπεις την θάλασσα, που ούτε αρχή ούτε άκρη έχει ούτε τέλος…
* Όταν θεωρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του ένα μηδενικό, θέλει να πέσει κάτω να τον ποδοπατήσουν, να τον βρίσουν, να τον μαστιγώσουν και να πει: εγώ είμαι ο πταίστης. Αυτό όταν το νιώσετε στην ψυχή σας είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού.
* Δεν έχουμε προσοχή, δεν έχουμε προσευχή. Η αντι¬λογία φέρνει την μεμψιμοιρία, τις έριδες, οπότε δεν μπορεί ο άνθρωπος να νιώσει τη Θ. Χάρη, όταν δεν εγκρατεύεται στη γλώσσα, στο στομάχι… Να αποφεύγετε λοιπόν την αργολογία, γιατί αυτή σβήνει από την ψυχή του ανθρώπου το μεγαλείο…
* Κάθε βράδυ να κάνουμε ταμείο: ποιον θλίψαμε, πού λυπήσαμε, πού κακολογήσαμε; και να μην καταφρονούμε τη συνείδησή μας. Να έχουμε πολλή αγάπη στο Θεό και τον πλησίον, και μνήμη θανάτου. Να τον παρακαλούμε να μάς δίνει μετάνοια και επίγνωση.
* Ο άνθρωπος όταν έχει προσευχή, το Πανάγιο Πνεύμα λειτουργεί μέσα στην ψυχή του και αισθάνεται ο άνθρωπος να βρίσκεται εν Αγίω Πνεύματι. Γι’ αυτό πολύ σας παρακαλώ μια και ζούμε μέσα σ’ αυτήν την κιβωτό, θα πρέπει το θέμα της προσευχής πολύ να το κυνηγάμε. Τότε η προσευχή θα είναι ένα φως αιώνιο μέσα στην ψυχή μας και μια φρούρηση που θα μας σκεπάζει και δεν θα μας εγκαταλείπει ο Θεός.
* Όταν ο άνθρωπος έχει το νου του στο Θεό και στον Παράδεισο και όχι στα γήινα, λατρεύει το Δεσπότη Χριστό και οι λογισμοί και οι πειρασμοί παραμερίζονται και λαμβάνει χαρά, αγαλλίαση και υπομονή.
* Να επιμεληθούμε την υπακοή μας, γιατί υποτακτικός χωρίς υπακοή, είναι σαν ένα ξέφραγο αμπέλι που μπαινο¬βγαίνουν οι δαίμονες. Διαφορετικά δεν υπάρχει σωτηρία… Η Θεία Χάρις έρχεται σε εμάς διά της υπακοής.
από το βιβλίο: «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία» – Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»