O Ναός και η ενορία της Αγίας Παρασκευής Καρδίτσης την ιερά μνήμη της Αγίας Παρασκευής. Το Σάββατο 26 Ιουλίου, ανήμερα της εορτής, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία, συμμετέχοντας στη χαρά και την πνευματική πανήγυρη της ενορίας.
Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος κ. Τιμόθεος αναφέρθηκε με θεολογικό βάθος στη θαυμαστή πίστη της αιμορροούσας γυναίκας, την οποία προβάλλει η Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, και τη συνέδεσε με τη μαρτυρική πορεία της Αγίας Παρασκευής, υπογραμμίζοντας την απλότητα, την ταπείνωση και τη σταθερή ομολογία της πίστεώς της στον Χριστό. Με πατρική αγάπη και πνευματική καθοδήγηση, ο Σεβασμιώτατος είπε τα εξής:
«Σήμερα, για τη μνήμη της Αγίας ενδόξου, οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής της Αθληφόρου, από το κατά Μάρκον ιερό Ευαγγέλιο, αναφέρεται στο θαύμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην αιμορροούσα γυναίκα. Αυτή την Ευαγγελική περικοπή οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την επέλεξαν και την όρισαν να διαβάζεται στις μάρτυρες και Μεγαλομάρτυρες άγιες γυναίκες της πίστεώς μας και της Εκκλησίας μας, γιατί μέσα σε αυτήν την Ευαγγελική περικοπή, καταφαίνεται, καταδηλώνεται η πίστη μιας γυναίκας, η οποία δεν ήταν Ιουδαία, δεν πίστευε στον ζώντα και αληθινό Θεό, δεν περίμενε τον Μεσσία, Κύριον τον Ιησούν Χριστόν, αλλά βλέποντας την προσωπικότητα του Κυρίου μας, ακούγοντας τη διδασκαλία Του, βλέποντας τα θαύματά Του, προσπάθησε το πιο απλό, το οποίο κάνουμε όλοι μας, όταν έχουμε μία ασθένεια ή μία δυσκολία στη ζωή μας: να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας θεραπεύσει.
Εκείνη, εξαιτίας της καταστάσεώς της – ήταν αιμορροούσα γυναίκα για πολλά χρόνια – και ήταν όνειδος και ντροπή, θεωρείτο πρόσωπο που έπρεπε να απομακρύνεται από την κοινότητα των ανθρώπων, εξαιτίας της ασθενείας της. Με πολλή ταπείνωση – τέτοια ταπείνωση είχε – μέσα στη σκέψη της είπε και μονολόγησε: «Μόνο εάν ακουμπήσω το κράσπεδο του ιματίου του Κυρίου, θα θεραπευτώ, θα σωθώ».
Και πράγματι αυτό έγινε. Μέσα σε λαό, σε όχλο, ο οποίος συνέθλιβε τον Κύριο, έπεφτε ο ένας επάνω στον άλλον, εκείνη προσπάθησε να ακουμπήσει το ιμάτιό Του. Και θεραπεύτηκε!
Την θεράπευσε η πίστη της. Την θεράπευσε το θάρρος της. Την θεράπευσε η βεβαιότητά της, ότι εις το πρόσωπον του Ιησού Χριστού είναι ο αληθινός και ζων, ενεργός Θεός. Και αυτό της έδωσε αυτό το οποίον επιθυμούσε, με πολύ απλότητα. Εν αντιθέσει με όλους εμάς, που συνθέτουμε τα πράγματα και τα κάνουμε δύσκολα, και σκεπτόμαστε και έχουμε ωφελισμό από κάθε σκέψη μας και από κάθε κίνησή μας. Εκείνη, με μία μοναδική και ξεχωριστή απλότητα που τη διέκρινε – και θα πρέπει να μάθουμε κι εμείς να έχουμε εις τη ζωή μας – ακούμπησε τον Κύριο.
Ο καρδιογνώστης Θεός είδε την προαίρεσή της, είδε τη διάθεσή της, γνώρισε με το βλέμμα Του – που βλέπει τα πάντα, το πανταπόπτευτο βλέμμα Του – και διέκρινε μέσα της αυτήν την ανάγκη: το να ακουμπήσει τον Θεό. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό είναι πολύ μεγάλο. Αυτό είναι πάρα πολύ δυνατό εις την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Και πήρε την θεραπεία. Εκείνος, όχι για να την ταπεινώσει, αλλά για να αναδείξει την πίστη της και την ταπείνωσή της, την προκάλεσε και είπε στους μαθητές:
«Έφυγε δύναμη από πάνω μου. Κάποιος μου πήρε δύναμη».